Sny...

AAryaa_PL

Ja sobie zawsze przed snem postanawiam, że zapamiętam to, co mi się śniło... Tak, może fajne, codziennie rano pamiętam wszystko. Większość snów nie ma sensu, czasem się powtarzają, albo nawet później dzieją w rzeczywistości. Ale zapamiętuję tez koszmary, ale rzadko mi się śnią Wesoly

. Dzisiaj w nocy mi się śniło, że zaatakował mnie wściekły szop pracz, ugryzł mnie w rękę i podrapał po twarzy, bo czym znikąd pojawił się Robal ( tak, ten w GONE Wesoly

) i zaczął coś bez sensu gadać i zniknął, no, prawie zniknął po czym się obudziłam.. Tak, to było dziwne. Wesoly

Puma

Śniły mi się jeże tańczące Gangnam Style. Armia jeży.
Bo to przez Sebastiana.

Perc

Prawie w ogóle nie pamiętam swoich snów, a jak już to jakieś głupie w stylu: stado owadów goni mnie w zamkniętym pociągu (trauma po tym, jak ostatnio zostawiłem otwarty balkon podczas czytania - brr) albo kompletnie niezwiązane ze sobą sceny bez głębszego sensu. Nie wiem, od czego to zależy. Ale tęsknię za rozbudowanymi snami, które zawsze potem lubiłem wspominać.

Loki

Nie oglądajcie Gravity Falls...
Znaczy oglądajcie, ale potem będą koszmary.

Obejrzałam na youtube nagranie z panelu tego serialu z SDCC2014. W pewnym momencie światło gaśnie i wśród gości pojawia się bohater serialu - Bill. A raczej jego oko. To taki demon snów, bardzo zabawny przyjemniaczek. Zapowiada, że odwiedzi w koszmarach jednego z uczestników panelu, radzi kupować złoto i znika. Bill jest chamem, więc odwiedził mnie pomimo... wszystko.
Budzę się we własnej, raczej ciasnej łazience. Boli głowa, paskudny smak w ustach. Dookoła brudno. Płuczę usta w wodzie z kranu, wypluwam jakieś obrzydlistwa. Czarne kawałki czegoś sztywnego i żylastego. Jestem tak zmęczona, że zasypiam. Budzę się jeszcze kilka razy. Za każdym razem jest coraz brudniej, po podłodze zaczynają się walać martwe zwierzęta, jakieś ogromne robale. Za każdym razem mam w ustach te paskudztwa, kawałki tego czegoś grzęzną mi w aparacie. Skrzydełka, czułki, fragmenty pancerzyków. Drapie w gardle. Za którymś razem wypluwam ogromnego robaka, podobnego do świerszcza. Zgodnie z logiką snów, jest zbyt wielki, żeby mógł mi po prostu utknąć między drutami. Patrzę na swoje odbicie w lustrze nad umywalką (normalnie go tam nie ma). Czoło i policzek mam pomarszczone jak przy rozległym poparzeniu. Im dłużej się przyglądam tym gorzej wygląda moja skóra. Trochę jak miraż, który powoli zanika. Po chwili mam już tylko jedno oko, wielkie, na środku twarzy i z pioniową źrenicą. Tak jak Bill. To imię jest takie niezłowieszcze. Po chwili moja twarz jest w normie, ale jestem tak przerażona/zszokowana/wykończona, że po prostu zasypiam sobie w stosie martwych robaków.