Depresja

anders_als_alle_anderen · Gość

Wpadliście kiedyś w to? Jak długo trwała? Jak się wydostaliście? Korzystaliście z jakiej pomocy, np. psychologicznej? Co byście poradzili innym, którzy cierpią na depresję? Wiem, że może to nie jest dobry temat, ale... Proszę, spróbujcie mi pomóc.

Ja obecnie mam depresję.Wiadomo chyba, czemu. 26 stycznia mój, że tak powiem, chłopak miał wypadek i zmarł w szpitalu. Od tej pory mam depresję Raz próbowałem popełnić samobójstwo, dał Bóg, że się nie udało, od tej pory straciłem chęć do popełniania samobójstwa, ale nadal czasem nie chce mi się żyć, wydaje mi się, że nie mam po co i dla kogo. Korzystam z pomocy psychologicznej ( za sprawą moich rodziców), ale to nic nie pomaga. No bo co, ta babka kompletnie mnie nie rozumie. Ciągle tylko zadaje jakieś głupie,bezsensowne pytania. Mówię jej wszystko jak najszczerzej, ale ona nic mi nie pomaga... Pomóżcie, bo jak tak dalej pójdzie, załamię się kompletnie... Może Wy, chociaż nie wykształceni psychologicznie, napiszecie coś, co mi pomoże...

Daisy · Wysłany: Wto 20:00, 29 Mar 2011 Temat postu:

Myślę, że w tym wypadku najlepszą decyzją byłaby zmiana lekarza psychiatry. Skoro mówisz, że tamta Ci nie pomaga, to po co marnować pieniądze? Czas poszukać kogoś, kto Ci pomoże, wydobędzie Cię z tej depresji.
Jestem pewna, że twój chłopak nie chciałby, abyś tak mocno rozpaczał po jego stracie. Nikt, żaden przyjaciel, chłopak, dziewczyna nie chce, aby ktoś przez niego cierpiał psychicznie.
Byłam raz u psychologa. Problemy osobiste - ciało oraz rodzina. Czy pomógł? Pomógł, nawet bardzo.

anders_als_alle_anderen · Gość

Porozmawiam ze starymi, mam nadzieje ze zgodzą się na zmianę.

Daisy · Wysłany: Wto 20:19, 29 Mar 2011 Temat postu:

Dobry psycholog może zdziałać cuda, ale to tylko od Ciebie zależy, czy chcesz się wydostać z depresji. Jeżeli ciągle będziesz tak mocno przeżywał żałobę i przy tym nie będziesz chciał z tego wyjść, może być trudniej.
I jeszcze jedno, nie wystarczy jeśli doktor zapisze pacjentowi jakieś antydepresanty. Owszem, pomagają, ale one nie zastąpią psychologa. Nie powiemy jakimś kapsułką co Cię trapi, boli. Psychologowi - owszem.

Rose · Wysłany: Śro 16:13, 30 Mar 2011 Temat postu:

Nie jestem psychologiem. I nigdy nie miałam depresji.
Ale pamiętam, jak moja koleżanka popełniła samobójstwo. Pamiętam te uczucia. To niedowierzanie. Ten smutek. Pamiętam, jak powoli wracałam do życia. Jak się modliłam. Nie wiem, czy jesteś wierzący. Ale mi to pomogło, naprawdę. Pamiętam, jak zaczęłam bawić się w grę- w każdej, choćby najstraszniejszej sytuacji, próbowałam znajdować coś dobrego. Udało mi się. Pamiętam, jak wstawałam rano z łóżka, z myślą, że warto, warto, choćby nie wiem co. Jak uczyłam się dostrzegać małe okruchy szczęścia- małego ptaszka na gałęzi, tęczę w plamie benzyny, chmurę o niesamowitym kształcie. Ja ci nie mówię co masz robić, bo jak już napisałam, nie jestem psychiatrą. Ale mi to pomogło.

Kumi.

zimowykalafior · Wysłany: Śro 16:53, 30 Mar 2011 Temat postu:

Czasem wydaje mi się, że niektórzy psychologowie są kompletnie oderwani od rzeczywistości. Jak przypomnę sobie te babki z poradni psychologicznej... Masakra.

Depresja? Nie wiem, chyba tak źle nie było. Ale miałam momenty, kiedy nie chciało mi się żyć. Dosłownie. Wpadałam w doła i zbierałam się kilka dni, po to, żeby znów wpaść z byle jakiego powodu.
Uwaga! To, co teraz powiem, może zabrzmieć absurdalnie. Jezyk

Forum (tak, to forum) stało się moją odskocznią. Zapominałam o problemach, a teraz co? Idę sobie wiaduktem i dopada mnie nieopanowany atak śmiechu. Źle na mnie działacie... ;>

Ladriska · Gość

Yhm... O depresji to ja kurczę nawet dużo wiem. Choćby dlatego, że jestem po niezliczonych próbach samobójczych i już byłam na terapii. Psychologów miałam wielu, ale zawsze rezygnowałam lub wciskałam im kity, w które oni bezwarunkowo wierzyli. Pierwszy raz zapytali mnie dlaczego to zrobiłam. Powiedzialam im prawdę. Co na to oni?> że kurczę to niemożliwe, bo z takiego powodu to nie i kłamię. No, sami widzicie. W każdym razie wiem jak to jest. Często brakuje sił i po prostu nie da się już,ale to kurczę trzeba się wziąść. I niby samobójstwa popełniają tylko ludzie słabi?! A ile to siły trzeba by np. pociągnąć za spust. Ja zawsze olewałam psychologow - nie pomagali mi. Zresztą ja na drugi dzień po próbie już nie widziałam problemu czy też śmiałam się. Wiem, kurczę chore. Kiedyś w swzkole zawlokli mnie do psychologa - i co? Dowiedziałam się, że mam nie czytać książek bo to mi szkodzi, że jestem nielubiana /dziwne, bo sama nie zauważyłam/ i kupę innych bzdur. Zresztą ja i tak mam przerąbanę, bo moja sąsiadka to wciąż donosi, że leję jej dzieci. Najzabawniej jest gdy donosi o mym rzekomym czynie, mnie wgl nie ie bylo w domu. No, ale zdarza się.
Powiem jeszcze jedno - zabrzmi dziwnie - ale ludzie poznani na psychiatryku są naprawdę fantastyczni - nadal utrzymujemy kontakty, w takich momentach człowiek zawiąuje przyjażń po minucie. I jest ok.

Carrot · Wysłany: Czw 15:12, 31 Mar 2011 Temat postu:

Nigdy depresji nie miałam i myślę, że na razie mi to nie grozi Jezyk

Jestem bardzo optymistyczną osobą i we wszystkim staram się dostrzec pozytywy. Z każdej sytuacji jest jakieś wyjście, tylko trzeba dobrze poszukać. Co do psychologów i pedagogów to strasznie ich nie lubię. Omijam ich szerokim łukiem. Uważam, że oni w niczym nie pomagają, a nawet wręcz przeciwnie.

kakunia · Wysłany: Czw 15:33, 31 Mar 2011 Temat postu:

Anell

Nie każdy psycholog jest zły. Ja sama co tydzień chodzę do psychologa szkolnego. To sprawia, że przez cały tydzień, do następnego spotkania, mam wystarczająco dużo siły, żeby wstać, pójść do szkoły, iść na zajęcia dodatkowe... Wiem, że niektórzy aż denerwują. Poprzedni psycholog szkolny wkurzał mnie samą swoją postawą, taką arogancką. Aż boję się myśleć, co by się stało, gdyby nie przyszła nowa pani psycholożka... Najśmieszniejsze jest to, że nikt nie pomyśli, że potrzebuję pomocy. Zwłaszcza moi rodzice, którzy do tego są powodem... Ale nie o tym chciałam mówić.
Depresja? Hm... Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym ci pomóc. Ale co mogę zrobić przez internet? Mogę powiedzieć, że jeśli będziesz potrzebował rozmowy, możesz śmiało walić.
Nie wiem, czy masz tego świadomość, ale to, że tak otwarcie tutaj piszesz, ma duże znaczenie. Szukasz pomocy, prawda? To oznacza, że masz dość siły, żeby walczyć. A dlaczego powinieneś walczyć? Bo nawet jeśli spotkało cię naprawdę dużo, nawet jeśli nie wiem wszystkiego o tobie i nie wiem, jak dużo, to jestem pewna, że zostały ci piękne wspomnienia, a to jest ważne. Pamiętaj, że On nie chciałby żebyś przez Niego cierpiał. Psycholożka (wiem, że nie darzysz psychologów zbyt dużą sympatią) powiedziała mi kiedyś, że "emocja" znaczy mniej więcej "na zewnątrz", a to znaczy, że nie możesz dusić tego w sobie. Płacz, jeśli to ci pomoże lub rób coś innego. Mi bardzo pomaga pisanie wierszy. Jeśli chcesz, podeślę ci 2 szczególnie dla mnie ważne na PW. Czasem mam ogromną ochotę otworzyć okno i wyskoczyć, wtedy ostatkiem sił zmuszam się do wyciągnięcia kartki i długopisu. Kiedy kończę pisać, czuję ulgę, nawet jeśli emocje nie umarły. Zawsze będziesz o Nim pamiętał, ale przecież to dobrze, prawda? Nie wiem, czy wierzysz, nie wiem o tobie nic, ale nieważne, czy w niebie, czy w następnym wcieleniu, wierzę, że On gdzieś jest. Nie wierzę, że ludzie znikają. Bo nie znikają.
Nagadałam, jak jakiś szurnięty psycholog, ale mam naprawdę dobre intencje. Pamiętaj, że nie jesteś sam i możesz liczyć na wsparcie przynajmniej ze strony forum. A sądzę, że w twoim otoczeniu też znajdzie się sporo osób, które są gotowe ci pomóc. Aż chciałoby się zakończyć doniosłym "Amen", prawda? Wesoly

Trzymaj się, chłopie.

Lexie

Nigdy nie miałam depresji więc nie wiem jak to jest ale miałam stany ciężkiego załamania. Czasami zastanawiałam się po co ja w ogóle żyję. Przecież jestem nieudacznikiem. Nie potrafiłam być sobą. Zakładałam maskę przy znajomych, nawet przy przyjaciołach, rodzicach. Nie chciałam by wiedzieli jaka naprawdę jestem. Nie chciałam by wiedzieli jak bardzo beznadziejna jestem. Nie byłam u psychologa z tym problemem bo nie lubię mówić komuś co mnie martwi. Wolę to trzymać w sobie. Nie lubię rozmawiać o swoich problemach, bo co druga osoba może wiedzieć o tym jak się czuję? Zdecydowanie łatwiej jest mi się otworzyć przed osobą której nie znam.
W każdym razie, jeżeli uważasz, że ten psycholog ci nie pomaga to zmień go. Albo jeżeli łatwiej jest ci otworzyć się przed przyjacielem- zrób to. Bo nie można marnować swojego życia. Bo wiele osób chciałoby je dostać. A nie mają takiej szansy.

Jagodowabella

Empathia

Współczuję takim ludziom, którzy nie potrafią się 'ogarnąć' i trwają cały czas w smutku. Ja nigdy nie miałam depresji Mruga

Chociaż zdarzało mi się załamywać, np. kiedy wszyscy moi przyjaciele się przeprowadzili.