[Książka] Nefertiti

Gaia

Wydana w 2007 roku powieść pseudohistoryczna Michelle Moran. Autorka, zainspirowana popiersiem Nefertiti, które olśniło ją w muzeum Berlinie, postanowiła zebrać fakty i napisać książkę ogłoszoną cudownym bestsellerem.

"Niezwykła opowieść o życiu jednej z najbardziej wpływowych i ponętnych kobiet w historii".

"Przepięknie napisana i wyjątkowo wciągająca. Znajdzie sporą grupę odbiorców".

"Wspaniała, fantastycznie napisana. Ciężko się oderwać".
Chyba przebrnąć.

Tylna okładka zachwyca takimi właśnie recenzjami, odwracając uwagę od przedniej, z której piękny złoty tytuł spłynie po dwóch dniach i zachęcając do czytania.

Nefertiti przedstawia losy Egiptu na przełomie rządów Amenhotepa Wspaniałego i jego wizjonoreskiego syna Echnatona (wcześniej Amenhotepa IV, pragnącego zdobyć też przydomek Budowniczy), który zamordował brata Totmesa, by zdobyć koronę, wprowadzić monoteizm i obalić kapłanów Amona. Zarysowano go jako szaleńczego pacyfistę, który pozwala ginąć ludziom, aby panował pokój.

Czytelnik ma do czynienia z narracją pierwszoosobową z perspektywy Mutnodżmet, młodszej siostry tytułowej bohaterki. Na początku wydaje się być irytująca, potem staje się bardziej irytująca, a na końcu można się już przyzwyczaić. Absolutnie nie zgadzam się z zacytowanymi opiniami- techniczna strona powieści jest bardzo słaba. Trzeba zmierzyć się z prymitywnym językiem, licznymi kolokwializmami, sztucznym i niekonsekwentnym wprowadzeniem niepasujących archaizmów, a także jeszcze liczniejszymi powtórzeniami. Ponadto książka jest zupełnie pozbawiona przecinków i nie mówię tu o kilku ubytkach, tylko całościowym zignorowaniu zasad interpunkcyjnych. Być może to zarzut dla tłumaczy, ale mimo wszystko niesamowicie utrudnia czytanie.
Akcja toczy się powoli, a fabuła obejmuje zbyt obszerny okres czasu, którego nie udało się Moran okiełznać. Po skończeniu ciężko odróżnić poszczególne rozdziały, a to za sprawą wciąż powtarzających się wydarzeń.

Pozytywnym aspektem jest umiejętne kreowanie przestrzeni starożytnego świata i naprawdę ogromna ilość zgromadzonych informacji. To niestety jedyne, za co można Nefertiti pochwalić.

Autorka zaznaczyła w posłowiu, że wprowadziła wiele własnych interpretacji, które, moim zdaniem, nie wypadły zbyt prawdopodobnie. Śmierć Teje, rządy kobiety faraona... Zawiodłam się na tym tytule i nie mogę go nikomu polecić.