[Recenzja] bs.tawerna.rpg.pl

Dorian

Gdyby przygotować ranking najbrzydszych okładek, jakimi wydawcy fantastyki raczą swoich czytelników, seria Gone z pewnością zajęłaby mało zaszczytne miejsce na czele tej listy. Powiem więcej – gdybym miał wybierać lektury po samej tylko okładce, nigdy nie sięgnąłbym po książki Michaela Granta. A była by to strata naprawdę duża.

Kiedy po raz trzeci przyszło mi się spotkać z dzieciakami z Perdido Beach, które pewnego dnia zostały pozostawione same sobie, po tym jak wszyscy powyżej piętnastego roku życia zniknęli, byłem ciekaw czy autor utrzyma wysoką formę, znaną z dwóch poprzednich części. I muszę przyznać, że mu się to udało – Gone. Faza trzecia: Kłamstwa czyta się równie szybko i równie przyjemnie.

Po pokonaniu Gaiaphage bohaterom nie zabrakło przeciwności. Wciąż na wolności jest przecież Caine, który mimo dwóch porażek nie zamierza się poddać, a poza tym Zil i jego Ekipa Ludzi wciąż głoszą hasła nietolerancji i prześladują wszystkich odmieńców, czyli dzieci obdarzone nadnaturalnymi mocami. Sam, choć chętnie rozprawiłby się z przeciwnikami, nie może tego zrobić, gdyż jego działania wstrzymywane są przez Radę, która ciągle nie radzi sobie z wprowadzeniem nowych praw. To pogłębia tylko frustrację bohatera, który nie doszedł jeszcze do siebie po torturach zadanych mu przez Drake’a Biczorękiego. W końcu doprowadza to do tego, że obrońca dziecięcej społeczności odchodzi. Akurat w chwili, gdy zaczną się nowe kłopoty.

Zasadniczą częścią historii opowiedzianej w tym tomie, jest wątek dotyczący Orsay, dziewczynki która odkrywa w sobie moc wędrówki przez sny ludzi spoza bariery. Ona wie, że zarówno piętnaste urodziny, jak i śmierć w ETAP-ie, stanowią wybawienie i powodują pojawienie się w świecie na zewnątrz. Wkrótce wokół tej postaci tworzy się grupa przypominająca rodzaj kultu, zaś sama Orsay nazywana jest Prorokinią. Rada, aby zapobiec niekontrolowanym aktom ucieczki z tego świata, zaczyna rozpowiadać, że dziewczyna kłamie. Ale tak naprawdę w tym wszystkim trudno osądzić co jest prawdą, a co nie. Na domiar złego w mieście pojawiają się Brittney i Drake – dzieciaki, które uważano za martwe. A z tego także będzie trochę kłopotów.

Po raz kolejny Grantowi udaje się stworzyć wiarygodnych i wielowymiarowych bohaterów, którzy znakomicie wpasowują się w rozwijającą się dynamicznie historię. Mamy zatem liczne wątki, które z czasem ulegają wzajemnemu splątaniu, cały czas przyciągając uwagę i powodując chęć przeczytania jeszcze jednego rozdziału. Tym razem jednak postać Sama zostaje nieco odsunięta od głównych wydarzeń. Nie jest to zatem opowieść o jednym bohaterze i grupce jego najbliższych przyjaciół, ale o całej społeczności, która musi borykać się z problemami typu chuligaństwo, głód, choroby i inne nieprzewidziane przypadki. Powieść przy tym traci niewiele – to zadziwiające, że wciąż rozwijając i tak bogaty, choć ograniczony barierą świat, Michaelowi Grantowi udaje się zachować wiele finezji i ciekawych pomysłów.

Tytułowy problem bohaterów – kłamstwa – sprawiają, że ta dziecięca społeczność bardzo dojrzewa w oczach czytelnika. Co prawda bohaterowie są nieco starsi w porównaniu do siebie z poprzedniego tomu, nie zapominajmy jednak, że to wciąż powieść dla młodzieży i o młodzieży. Idąc jednak za ciosem, autor musiał wreszcie poruszyć bardziej poważne tematy, a w tle pojawiają się także wzmianki o prostytucji (na szczęście nie wśród bohaterów) czy kanibalizmie. To jednak kłóci się nieco z czymś, na co zwracałem uwagę przy okazji recenzowania poprzednich tomów – choć akcja obfituje w dramatyczne i niebezpieczne dla bohaterów wydarzenia, nierzadko zakończone śmiercią, Grant unika sytuacji, w których jedno dziecko bezpośrednio zabija inne dziecko.

Trzeci tom cyklu Gone to bezsprzecznie jeden z najlepszych tytułów jaki czytałem w ostatnim czasie i mówię to z pełną świadomością faktu porównywania go do książek przeznaczonych dla starszych i poruszających poważniejsze tematy. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to powieść bardzo dobra i właściwie czytelnik w każdym wieku znajdzie w niej coś dla siebie. Polecam wszystkim.

źródło:[link widoczny dla zalogowanych]

Ladriska · Gość

No coż, ja się nie zgadzam z autorem tejże recenzji. Mi okładki się nawet podobają, najbardziej druga. Wg mnie okładki HP sa o wieeeele gorsze Jezyk

Candace

Jeżeli chodzi o okładki to ta z "Niepokoju" mi się podoba Wesoly

Dwie pozostałe trochę za mało przyciągają wzrok Jezyk

Co ro reszty recenzji to się nie wypowiem, bo jeszcze KŁAMSTW nie przeczytałam. Kwadratowy

Fire-mup

Zgadzam się z większością tej recenzji. Okładki nie są złe.
Co prawda nie specjalnie podoba nie się spłaszczona głowa Astrid na "Kłamstwach, ale reszta? Bez zarzutów!

Izris

Okładka to moim zdaniem najsłabsza część książki. Ale zgadzam się z Luna2323 ( okładka Niepokoju jest najlepsza). Recenzji nie chce narazie czytać żeby nie psuć sobie niespodzianki co zdarzy się w Kłamstwach Wesoly

Cpt. Hetero · Gość

Zgadzam się całkowicie. Również co do okładek.

Loki

Recenzja trafna - we wszystkich aspektach Kwadratowy

Megumi

Zgadzam się bez dwóch zdań Mruga

. A co do okładek... Cóz nie czarujmy się - nigdy bym nie sięgnęła po Gone patrząc na okładkę...

Marvel

Niemalże w pełni zgadzam się z twórcą recenzji. Okładki może nie są aż tak złe, ale w końcu nie one się liczą tylko same książki. Widziałem wiele książek z 'bogato' zaprojektowanymi okładkami, lecz samo to, że człowiek tworzący je nie miał zbyt dużego doświadczenia graficznego, psuło cały ich efekt. Okładki do GONE są za to bardzo skromne i nie posiadają jakiś efektów specjalnych, co samo w sobie nie jest minusem. Najgorsze w nich jest to spłaszczanie [Astrid na okładce Kłamstw] i rozciąganie [Caine na okładce Głodu] postaci, a szczególnie ich głów.
Wink