[Fan-fick] Utopia

sunshine

W S P A N I A Ł E! G E N I A L N E!
kocham to. Pisz, proszę. Będę Cię dopingować, a więc:
ROSE, ROSE, R. O. S. E....

Nicole

Nie, że kończę

Jeszcze kiedyś tu wrócę. Ale nie teraz Mruga

Pracuję nad czymś, co zajmuje większość czasu i prawie wszystkie myśli i na Utopię, jak i Po zachodzie słońca, zwyczajnie brakuje mi weny Mruga

sunshine

No, bo jak mawiał( jakiś pisarz) ,,wena jest kapryśna".

Rose

Później

Hope

Hope jest smutna. Hope nie chce płakać, ale musi. Mama płacze. Jest bosa i drży na zimnie. Dlaczego? Hope się zastanawia. Uciekają gdzieś. Taty nie ma. Hope się rozgląda. Tak , na pewno go nie ma.

- Mamusiu, gdzie jest tata?- pyta. Kobieta staje gwałtownie i obraca. Dotąd ściskała dziewczynkę za rękę ale teraz ją przytula. I płacze. Bardzo, bardzo płacze.
- Astrid…chodź. – ciocia pochyla się nad mamą i podnosi ją z klęczek.- Koteńku, Holly, musimy się pospieszyć.
Holly.
Hope zna to imię. Tak ja nazywa ciocia. I wujek. I większość osób. Ale nie mama. Nie tata. Dla nich jest Hope.
-Mama kiedyś powiedziała mi, dlaczego mam tak na imię.- myśli dziewczynka-
wtedy nie płakała. Była mała, bardzo mała. Ona przytulała ją do siebie i szeptała jej do uch. ,, Dopóki mam ciebie Hope, mam nadzieję. Nie zamierzam nikomu jej sobie odbierać. Kiedy się urodziłaś…to były złe czasy kotku, bardzo złe. Ale …wszystko skończyło się dobrze’’
Wtedy mama się uśmiechała. Dlaczego płacze?
Biegną.
Dlaczego biegną? Jest tak ciemno, tak strasznie ciemno.
W pewnym momencie mama znów staje.
- Diana , Caine, Weźcie Hope i uciekajcie beze mnie.
Wujek obraca się i chwyta mamę za ramiona.
- Co ty mówisz, Astrid? Sam..
- Sam nie żyje. A ja…ja musze ją ratować.- glos mamy załamuje się. Wskazuje na mnie.- Opóźniam was. Uciekajcie. Ja tu na nich poczekam.
- Nie zostawimy cię, słyszysz?-
- Diano.
Ciocia też płacze.
- Nie wolno ci jej zostawić! Nie wolno ci zostawić własnego dziecka!
-Diano. Będziesz dla niej lepszą matką niż ja.
Ciocia kręci głową, oczy jej błyszczą.
- To nie prawda. Ja swoje dziecko zabiłam. Zostawiłam Skye, wtedy, nad Jezorem. A
Drake…A Drake.- łzy spływają jej po policzkach, szepta coraz ciszej.- Tobie nie wolno zostawić Hope.
- Diano. To nie była twoja wina. A Hope…- zerknęła na dziewczynkę.- Kochasz ją.
-Ale nie jestem jej matką. A ona już nie ma ojca.
- Caine, proszę.
- Astrid….
-Potraktuj to jak drugą szansę.

Hope nie wie co się dzieje, gdy wujek bierze ją na ręce . Chce do mamy. Ta wstaje i przytula ją mocno, bardzo mocna.
-Kocham cię. Nigdy nie kochałam nikogo bardziej.
Hope nie rozumie, gdy oni uciekają, a mama zostaje.

Nefeid

To nie jest koniec, prawda? Powiedz mi, że to nie jest koniec.

Sammy22

Zamurowało mnie. Po prostu pierwszy raz nie wiem co powiedzieć..

sunshine

Sam nie żyje. O kurcze... Diana zostawiła dziecko na pastwę Dreaka. Ja również mam nadzieję, że to nie koniec.

Gaia

Wiem, że to będzie mało treściwy post, ale... OOOOCH!

Evolution

O matko... Nie wiem czy któryś inny ff wywołuje u mnie takie emocje...

Ty... Ty musisz pisać dalej.. <błaga>

Jagoda

Fajne...???

Post poniżej 3 słów!
E.

Rose

Jasne, że to nie koniec. Przecież muszę wam jeszcze wszystko wyjaśnić Mruga

Astrid

Hope. Holly. Słonko. Kochanie. Malutka. Mała. Księżniczka.
W ciągu czterech lat życia, moja córeczkę obsypywano taką ilością pieszczotliwych zdrobnień, że sama się już pogubiłam. Ale na każde zasłużyła.
Była prześliczna ze swoimi kasztanowymi lokami ze złotymi refleksami. Z oczami swojego ojca błękitnymi, pełnymi… czego właściwie? Dobroci? Łagodności?
Nie , to nie było to.
W oczach Hope była radość życia, radość z każdego następnego dnia. Radość, której nie mieliśmy od tak dawna, że niemal pozapominaliśmy, ze coś takiego istnieje.
Głównie dlatego dałam jej tak na imię. Dopóki miałam Hope- dopóki żyła i była szczęśliwa- miałam nadzieję.
I chyba wciąż ją miałam. Mimo, że Sam nie żyje.
Skuliłam się na bruku i pomyślałam, ze dla córki ryzykuję o wiele więcej niż prawdopodobnie powinnam. Że daję jej szansę na życie, kosztem swojego. I mojego drugiego dziecka.
Kiedy byłam w ciąży z Holly, często widziałam też tę drugą dziewczynkę.
Pomyślałam ze smutkiem, że te wizje się nie sprawdzą, niezależnie, jak bardzo bym tego chciała.
Słyszałam ciężkie kroki, pokrzykiwania, wycie i szczekanie psów. Zbliżały się. Nie zostało mi zbyt dużo czasu.
Akurat na tyle, żeby powspominać.

Istniało wiele rzeczy, które nie powinny być zapomniane.
To, jak Brianna śmigała , niemal nie dotykając stopami ziemi. Z jednego końca Nowego Jorku na drugi, w pięć minut.
To, w jaki sposób Diana płakała na moim ramieniu, opowiadając mi o córce. To była chyba najsmutniejsza i najniezwyklejsza rzecz, jaką widziałam w życiu.
To, jak Sam mnie całował. Jak szeptał mi do ucha te wszystkie piękne rzecz . W tamtą noc, pod gwiazdami, pod kopułą ETAP-u.
Nie wolno nam było zapomnieć o żadnym dziecku, które zginęło przez tamten świat.
O tym , jak zmienił się Caine.
O tym, jak będąc w ciąży z Holly, padałam na ziemie , sparaliżowana nagłym bólem. Że wtedy czułam się jakbym umierała, a oni wszyscy nie mogli zrobić absolutnie nic.
O tych wszystkich miejscach, które widzieliśmy uciekając przed całą resztą świata.
O Elenie i o tym , jak palił sie jej dom. Wciąż pamiętałam wybuch gorąca na twarzy, płomienie.
Nie chciałam, żeby te rzeczy zostały zapomniane. Ci ludzie, te dzieci.

Ale na szczęście, istnieli inni, którzy pamiętali to co ja.
Tylko tamta noc zostanie zapomniana. Może to i dobrze.

Istnieją wspomnienia, które powinny należeć tylko do nas.

Jagoda

Bosko! Pisz dalej, mam czas

Nicole

Różo- jesteś geniuszem.

Gaia

Cudne, cudne, cudne! Utopia wzrusza, rozwesela, zasmuca... i przede wszystkim robi ogromny apetyt na wyjaśnienia i kolejne rozdziały.

Kocham to, jak piszesz, Rose.

sunshine

Dlaczego Sammy umarł?
Najbardziej zaintrygował mnie wątek o płaczącej Dianie. Ona...?
Kocham wasz fan- fick!

Loumee

Rany, rany, rany... w ciągu jednego dnia ogarnęłam cały ten fanfic. Szkoda, że nie czytałam tego wcześniej. Ogólnie, po tych wszystkich kawałkach muszę powiedzieć, że to jest GENIALNE. Być może w niektórych miejscach trochę niedopracowane, ale za to bardzo, bardzo wzruszające. Podoba mi się i liczę, że jeszcze nie zostało zakończone na amen Smile

I'm not hardcore

Rose, stawiam ultimatum - jeśli Utopia nie ukaże się w wersji książkowej, osobiście zabiję każdego wydawcę, który jej nie przyjął.
Drake załatwi mi jakąś broń, dam radę...

Geniusz, to zbyt małe słowo.

Gaia

Oprócz tego, że się ukaŻe, to całkowicie zgadzam się z hardcore.

Rose

Nie wiem,czy Grant i Nicole zgodzą się na taka publikację Mruga

Ale jeśli tak, to mam rozumieć, przynajmniej dwie osoby przeczytają?
A i to jest kolejny rozdział, ale nie miałam pomysłu, więc nie bić!

Diana

Nie cierpiałam tego. W ciągu niemal pięciu lat od ucieczki z Instytutu, wciąż uciekaliśmy. Byłe dalej, byłe szybciej. Byle nie dać się złapać. Bywały chwile, ,kiedy chciałam dać sobie po prostu spokój. Usiąść, odpocząć, dać się złapać, zabić.
Ale zbyt wiele było we mnie- w nas- woli życia, woli walki. Przeżyliśmy piekło na ziemi, żeby nauczyć się jednej rzeczy- życia z dnia na dzień.
Po pożarze w domy Eleny, przestaliśmy pytać co dalej. Co nie znaczy, ze przestaliśmy walczyć i martwić się. Te dwie rzeczy zawsze będą nam towarzyszyć. Czując drobne paluszki Holly na swojej szyi, pomyślałam o Astrid. Miała rację, z nią nie zdołalibyśmy uciec. Była zbyt powolna, zbyt zbolała i załamana.
Światła przejeżdżającego samochodu poraziły moje oczy. Poczułam dłoń Caina na swojej tali. Pociągnął mnie w jakieś krzaki, klnąc w sposób, w jaki stanowczo nie powinien przy Holly.
- Ciociu, czemu mama tam została? Ciociu?
- Cichutko, Holly, ciii. – położyłam małej palec na ustach i ruszyliśmy dalej.
Widniało, kiedy dotarliśmy do portu.
- Caine, Diana!- zawołał Jack z łodzi. – Holly…- jego głos momentalnie złagodniał. Córka Sama naprawdę, działała na wszystkich identycznie.
- A gdzie jest…
Caine gorączkowo gestykulował za plecami Diany. Dziewczyna doskonale wiedziała co pokazywał Jackowi ,, Ty durny kretynie, zamknij się! Nie przy dziecku, nie przy Holly!’’
Jack posłusznie się zamknął i machnął na nich.
- Chodźcie na pokład.
Yacht nie był duży, ale wystarczająco duży na niewiele dzieciaków, które przeżyły piec lat ucieczek. Jill wyszła z kajuty i wzięła dziewczynkę na ręce. Holly była śpiąca, zamknęła oczy, a jej kasztanowe włosy wysunęły się z warkocza i otulały jej okrągłą buzię. Kiedy Jill zniknęła z dzieckiem, Jack westchnął ciężko.
- Nie mówcie mi, ze ją też złapali, błagam mam dość złych wieści na dziś.
- No to masz szczęście. Nie złapali jej.
- A więc gdzie…
- Dała się złapać. Usiadła na krawężniku i stwierdziła, ze dalej nie idzie
- I pozwoliłeś jej zostać? Caine ty kretynie!
- Jack, zrozum , złapaliby nas.- wtrąciła się Dian, zanim jej chłopak zdążył się ostro pokłócić o nazywanie go kretynem.- Została, żebyśmy mogli uciec. Żeby Holly mogła uciec.
- To nie fair.
- Nasze całe życie jest nie fair.
- Fakt, prawda.
Odpłynęli godzinę później, kiedy było jasne, że Virtue i Taylor już nie wrócą.