[ Fan- fick] Potęga

Rose

Nicole tobie nie da się dogodzić ! Po każdej czesci musisz mnie straszyć. Jezyk

Kate, cicho, cicho...... sza. Very Happy

Nicole

Różyczko, muszę. Co ja poradzę, że mnie wciągło? Jezyk

Rose

Proszę nie zlinczujcie mnie! Akcja dzieje się miesiąc od ostatniej części.

Lana

Siedziałam na jakimś strasznie niewygodnym kawałku ziemi. Obok mnie spał Patric. Miał pysk ubrudzony krwią królika, którego złapał. Spojrzałam w górę, na niebo. Po raz setny pożałowałam, ze nie wzięłam ze sobą żadnych papierosów. Głód nikotynowy daje w kość prawie tak jak zwykły. Ostrożnie założyłam bluzę , bo ta noc była jakoś niepokojąco zimna. I nieziemska. Jakby coś wisiało w powietrzu. Niebo było idealnie czyste, widziałam wszystkie gwiazdy na niebie. Pamiętałam nawet piąte przez dziesiąte gwiazdozbiory: Mały Wóz, Wielki Wóz, niedźwiedzica…
- Niedźwiedzi mamy dość.- wyszeptałam z ironią.. Znienacka usłyszałam… nie , ja poczułam coś dziwnego. Delikatne ciepło i … nie potrafiłam rozpoznać tej woni. Obróciłam się, stwierdzając, że jeśli Patric się nie obudził to nie ma żadnego niebezpieczeństwa. I go zobaczyłam. Małego Peta. Stał sobie w środku lasu, trochę przytomniejszy niż zwykle. Patrzył na mnie. Mówił. I kazał mi wracać do Perdido Beach.

Lana

- Zwariowałam. Odbiło mi. Jestem walnięta.- mruczałam pod nosem ciągnąc Patrica przez ulice Perdido Beach. Ukazał mi się brat Astrid? I co? Mogłam zjeść coś nieświeżego ( choć o to trudno w lesie, jedzenie jest zwykle na tyle świeże, że ucieka) i halucynacja gotowa. To dlaczego wróciłam? Bo…… po prostu się stęskniłam. Za tymi ludźmi których znałam i którym ufałam. Bo ogólnie ufałam ludziom, tylko nie samej sobie. Co mnie zdziwiło – na ulicach panowała pustka. Cisza unosiła się w powietrzu. Skierowałam się na cmentarz. Jakaś sadystyczna część mnie popatrzyła na nowe nagrobki i pomyślała ,, to przez ciebie nie żyją’’. Bo taka była prawda. To przeze mnie tu byli. I wtedy zobaczyłam nazwisko. Nogi mi się ugięły. Wylądowałam w błocie. Astrid. I ona też. Biedny Sam.Ktoś musi mi coś wytłumaczyć. Niech Quinn tylko spróbuje nie być w domu . Podniosłam się z ziemi i ….. nie musiałam się obracać. Wyczułam go.
- Możesz ją sprowadzić Uzdrowicielko.- Pete wpatrywał się we mnie swoimi dziecięcymi, wielkimi oczyma.
- Nie umiem wskrzeszać umarłych.- powiedziałam ze smutkiem.
Przytaknął.
- Połóż rękę na ziemi, na grobie- pomyślałam sobie ,, Raz kozie śmierć.’’ I to zrobiłam. Chłopiec stanął za mną i zrobił to samo. Skrzywił się. Poczułam ciepło. Złociste, delikatne światło mackami z mojej dłoni wnikało w ziemię. Nie wiem ile tam klęczałam, ale kiedy wstałam Pete zniknął, grób się rozpadł i dobiegało z niego ciche wołanie.
- Pomocy!- Jeszcze nigdy nie byłam tak oszołomiona . I zmęczona. Zajrzałam do dołu, który powstał w miejscu mogiły i cos przewróciło mi się w żołądku. Umiem ożywiać zmarłych.

Kate

Jest! Wreszcie się doczekałam Wesoly

świetne! Największy szok: Pete mówi?! Wesoly

Ale świetny pomysł Wesoly

Ciekawa koncepcja, że piszesz jako różne osoby Wesoly

Jej... ja chcę następny rozdział! Wesoly

LovelyLie

Dopiero teraz zobaczyłam ten ff, ale przeczytałam całość i CHCĘ WIĘCEJ! Jezyk

Twój styl pisania jest świetny, masz prawdziwy talent. Też kiedyś pisałam ff GONE i nie tylko.. ale po formacie na komputerze nic się nie zachowało. Może i jestem nowa i nie mam zbyt wiele do gadania, ale czekam na kolejny rozdział.. Wesoly

Rose

Diana - ja miałam tak samo. Kompletny fan- fick 15- rozdziałowy z epilogiem- zniknął. No kontynuując tę farsę, która udaje opowiadanie.....

Astrid

Zimno. Wieczne zimno. Odpowiedzi. Znałam teraz odpowiedzi na wszystkie pytania jakie zadawałam sobie…. No kiedyś. Nie pamiętałam dokładnie kiedy: 100 lat temu, czy minutę wcześniej…. Tylko wtedy mnie to nie obchodziło. Nie pamiętałam nic. Unosiłam się w zimnie. Aż do czasu, kiedy coś mnie obudziło. Ciepło. Właściwie gorąco. Jasny ciepły blask, wdzierający się w moją świadomość i przywracający mi wszystko. Ciało. I wspomnienia. Rodzice zniknęli. Bariera. ETAP. Głód. Strach. Kucyki i tenisówki. Brianna. Ciemna skóra. Dekka. Ciepły uśmiech. Edillio. Eleganckie ubranie. Albert. Zapach ryb. Quinn. Smutny uśmiech. Lana. Urwisko. Mary. Urywki zdarzeń składające się na osoby. Gameboy. Pete Pistolet. Zil. Poczucie zdrady. Taylor. I wspomnienie które mnie obudziło: Błękitne oczy, złoto- kasztanowe włosy, jasny błysk i pocałunki. Sam. Otworzyłam powoli oczy. Ziemia która musiała mnie otaczać zniknęła. Siedziałam w wielkim dole. Nade mną , w górze klęczała Lana. Minę miała lekko …. Zszokowaną. Jakoś się nie dziwiłam. Mój skołatany mózg, zajmował się ustalaniem faktów. Pete, Zil, pistolet, Sam , ciemność…. Zaraz, wróć. Ja UMARŁAM? To co tu robię? Śmiertelnie blada Lana zawołała do mnie:
- Astrid? – głos jej drżał. Pewnie bała się, że zjem jej mózg czy coś.
Próbowałam sobie przypomnieć jak używać głosu. Przełknęłam ślinę.
- Laaa. – Odkaszlnęłam.- Lana. Pomóż.- dziewczyna przez chwilę walczyła ze sobą, ale wreszcie pochyliła się i podała mi rękę. Chwyciłam ją. Wyszłam z dziury. Otaczała mnie ciemność; było już po zmierzchu. Panowała cisza. A potem zaczęłam się szaleńczo śmiać i obracać w kółko i w kółko. Otępienie ustąpiło Żyłam. Moje serce biło, krew płynęła w żyłach, oddychałam. I chciałam znów zobaczyć moich przyjaciół.

LovelyLie

Wow, ciekawe co będzie jak zobaczy, że Sammy już jej nie kocha.. I że opuszcza miasto..
Ja CHCĘ WIĘCEJ!
Pisz Rose, pisz bo nie wytrzymam! Wesoly

ELiana · Gość

Świetne! Pisz jak najszybciej!

Nicole

Właśnie, Różyczko. Pisz. Nie będę Cię straszyć już betonem, ale masz coś napisać.
Bo, po pierwsze, jakich przyjaciół chce Astrid zobaczyć? Edilia i Quinna? Co z Samem? Po drugie, niech się Lana bierze do roboty, może uda jej się uratować wszystkie dzieciaki leżące na placu... Po trzecie, czekam na więcej Wesoly

Kate

Fajna jest ta historia Wesoly

Pisz! Bo chce więcej

Tak jak inni.

Rose

Astrid

Lana nie mogła nic zrobić. Spędziłyśmy na cmentarzu kilka godzin, ale..... dziewczyna nie była w stanie przywołąć nikogo innego zza grobu. Zastanawiałam się czemu akurat to ja zostałam uratowana.
Szłyśmy powoli ulicami. Moja początkowa radość ustąpiła przerażeniu. Miasto było puste i wymarłe. W pewnej chwili usłyszałam huk wystrzału i krzyk. A potem znów zapadła cisza. Mój dom był pusty, przedszkole zrujnowane. Postanowiłyśmy iść do ratusza- tam musiał ktoś być. Drzwi były zamknięte. Kiedy zapukałam, dostałam gwałtownego uczucia de ja vu- zimna lufa pistoletu dotknęła mojego czoła.
- Astrid? – usłyszałam cichy, pełen zdziwienia głos zza przymkniętych drzwi.
- Edilio!- zawołałam uradowana. Ktoś tu był!
- Aaaale…. To…
- Niemożliwe wiem, wiem.- mruknęłam zdenerwowana. – Może zabrałbyś mi ten metal z twarzy?
Pistolet zniknął. Edillio chwycił mnie za rękę i wciągnął do środka. Za mną wślizgnęli się Patric i Lana. W ratuszu panowała cisza i ciemność. W mroku dostrzegłam kilkanaście przerażonych twarzy skulonych przy ścianach. Nikt się nie odzywał.
- Co u diabła się dzieje?- pomyślałam.- Ta jakieś wariactwo! Wsiedliśmy po schodach i po chwili znaleźliśmy się w gabinecie burmistrza. Poczułam bolesny skurcz- z tym miejscem łączyło się wiele moich wspomnień, tych dobrych i tych złych. Równocześnie przypomniała mi się pewna rzecz….
- Edillio, gdzie jest Sam? Co się dzieje?- zapytałam go cicho. Unikał mojego wzroku, a po chwili westchnął:
- Najpierw ty powiedz mi jak to możliwe, że tu jesteś, a potem pogadamy o ….tej ruinie która kiedyś była Perddido Beach- zaśmiał się gorzko
- Właściwie to Lana powinna ci odpowiedzieć na to pytanie.- spojrzałam na nią . Początkowo byłam zbyt oszołomiona, żeby zwracać na cokolwiek uwagę, ale teraz skojarzyłam jakie to dziwne, że nie zastanawiałam się jak zmartwychwstałam. W milczeniu wysłuchaliśmy opowieści Lany, która przyniosła mi więcej pytań niż odpowiedzi. Ale nie miałam siły teraz o nich myśleć.
- Twoja kolej.- powiedziałam do Edillia. Cicho zaczął mówić, a w miarę opowiadania mój strach rósł.

Kate

Biedna Astrid... Nigdy nie pomyślałam że będzie mi jej żal.

No ale zobaczymy co będzie dalej.

Gusia

Podoba mi się strasznie! Jak ty to robisz? ;x

LovelyLie

Więcej, więcej, więcej!
Świetnie, nie mogę się doczekać następnych części. Pisz dalej!

Anell

Chciałaś, żebym skomentowała, a ja nie wiem, co napisać! Jak mogłaś! Przez ciebie po raz pierwszy nie potrafię dobrać słów!
Jestem z ciebie po prostu dumna. Kwadratowy

Tylko pisz dalej!
Bo wykorzystam patent z betonem... I rzucę cię mojemu bratu na pożarcie. Mruga

Fire-mup

Rose

Uhhhhhh..... wena mi się skończyła i nie wiem czy będę kontynuować, chociaż raczej tak. Tak, czy inaczej - przygotujcie się na dłuuuuga przerwę.

Edillio

- W ETAP- ie zawsze było źle. Zresztą sama wiesz. Ale to, co jest teraz……. Przechodzi wszelkie pojęcie. Kiedy…. Umarłaś..- z trudem wymówiłem to słowo.- wszystko się posypało. Sam i Taylor, zaczęli głosić….
- Taylor!- krzyknęła Astrid- Taylor i Sam?! Ta…. Wredna, podstępna, zdradziecka, rąbnięta żmija! Ta porąbana….- dziewczynie chyba po raz pierwszy w życiu brakowało słów, żeby określić jaka dokładnie jest Taylor.- Najpierw mnie wydała a potem…
- Zaraz zaraz!- Teraz to ja jej przerwałem.- Jak to ona cię wydała?
Astrid pociągnęła nosem:
- Współpracowała z Zilem.- lekko mną zachwiało . Kolejna osoba.-
- Nieważne . Przepraszam, że ci przerwałam. Dokończ
- A więc…..hmmm, zaczęli głosić, że normalnym należy zostawić PB, a odmieńcy powinni się wynieść. No i się wynieśli. W góry. Nie widziałem ich od tygodni. Nie wiem nawet czy żyją. A poszło z nimi tyle dzieci, o Boże tyle dzieci…..- mówił coraz szybciej nie panując nad emocjami.- Zil, przejął władzę, zagarnął całą broń, nie mogliśmy nic zrobić, naprawdę nic i teraz dzieciaki boją się powiedzieć nawet słowa przeciwko niemu , żeby nie dostać kulki. Ci, którzy mu się sprzeciwiają, siedzą tu, w ratuszu, ale ledwie się bronimy. – głos mu się załamał. – Zabili tyle osób, Astrid ja już po prostu.- poczuł jej dłoń na swoim ramieniu. Jej wielkie błękitne oczy, wpatrzone w niego. Włosy opadały jasną kurtyną na ramiona. Wyglądała jak anioł.
- Ciii.- powiedziała łagodnie.- Wszystko będzie dobrze.
A on, głupi, na tą zawieszoną w czasie chwilę uwierzył jej.

LovelyLie

Edilio i Astrid..? Ciekawe połączenie. Szkoda, że takie krótkie.. Ciężko będzie wytrzymać taką przerwę w pisaniu. Ten ff jest świetny. Taki pełny emocji, no i nieprzewidywalny. Z niecierpliwością będę czekać na dalszy ciąg. Wesoly

Nicole

O mój boże.
Więcej nie dam rady. Nigdy nie uważałam Astrid za anioła, ale dzięki Tobie uwierzyłam, że nim jest... Różyczki, jesteś genialna.
O. I nie straszę betonem, sama mam problem z weną, więc rozumiem Wesoly

Nefeid

To opowiadanie jest wspaniałe Hurra

Nawet chyba będę w stanie znieść mojego ukochanego Edilia z okropną Astrid (jeszcze się do niej nie przekonałam Jezyk

).