[Fan-Fick] Pomimo wszystko.

Eveleine

Naszło mnie dzisiaj, choć staram się pisać to dłuższe opowiadanie – już mam nawet jego zalążek, prolog powinien się niedługo pojawić. Nie jest to może jedna z tych ciekawszych miniaturek, ale coś mnie tchnęło, aby napisać. Bez dedykacji, bo nie chcę dedykować tego czegoś. Całe zachowanie D. pragnę usprawiedliwić ciążą i jej wyrzutami sumienia. Powtórzenie w końcówce celowe. Wydaje mi się, że dziewczyna po takich przejściach może zachowywać się trochę inaczej. Jak dla mnie to w ogóle nie kanoniczne, ale…

Autor: Eveleine
Typ: Miniaturka
Ograniczenia Wiekowe: +10
Beta: brak

Zapukał cicho do drzwi jej kajuty. Nie wiedział, czy dziewczyna śpi i ma jej zostawić posiłek pod drzwiami, czy wejść i porozmawiać. Co ostatnio robili dosyć często.
– Jeśli to ty, Sammy, to wchodź śmiało.
Uśmiechnął się pod nosem i wszedł do środka. Dziewczyna stała przed lustrem w samej bieliźnie. Sam poczuł się trochę niepewnie, więc postawił posiłek na szafce nocnej i miał zamiar wyjść, gdy Diana odwróciła się w jego stronę:
– Wyluzuj. Nie mów, że nigdy nie widziałeś swojej blondie bez ciuchów. Boże, co ja mówię. – Zaśmiała się i narzuciła na siebie jakąś koszulę, którą znalazła w kajucie. Damskie ubrania, które znaleźli były już niestety na nią za małe.
To było dziwne, była dopiero w siódmym miesiącu ciąży, a wyglądała jakby niedługo miała urodzić. Lana stwierdziła, że to pewnie przez ETAP. Dlatego dziewczyna musiała przesiadywać całe dnie w kajucie, co ją niezmiernie irytowało.
Jakiś cień przemknął po twarzy Sama. Nadal nikt nie wiedział, co się stało z Astrid. Nawet posłańcy od Alberta z Perdido Beach twierdzili, że dziewczyna nie pojawiła się w mieście.
Diana podeszła do Sama, uśmiechając się lekko, co nadal wydawało mu się dziwne. W końcu naprawdę rzadko mógł zobaczyć ją uśmiechającą się w inny sposób niż ironiczne uniesienie kącika ust w górę.
– Nie martw się o nią. Ty jesteś dobry i ona jest dobra. Z pewnością doczekacie się happy endu. – Usiadła na łóżku i spojrzała na potrawę z szerokim uśmiechem. – Wiedziałeś, że będę chciała rybę z nutellą!
Sam usiadł obok niej i patrzył jak zabrała się za jedzenie potrawy. Nie chcieli powtarzać swojego błędu, więc zgromadzili całą żywność w jednym miejscu i wydawali dzienne racje żywnościowe, które zależały od aktywności osoby. Ci, którzy łowili ryby z jeziora dostawali zazwyczaj większą porcję niż osoby zajmujące się wydzielaniem wody. I nikt nie narzekał, bo potrawy były z pewnością o wiele lepsze niż te, które musieli jeść podczas niedoborów w żywności. Tylko Diana otrzymywała codziennie zdrowy posiłek, choć nie chcieli mówić innym dlaczego. Wiedziała o tym zaledwie garstka osób, co pozwalało im myśleć, iż Caine nie dowie się o ciąży. Taka była prośba dziewczyny.
– Brakuje mi jej – powiedział, gdy Diana skończyła jeść swój posiłek. Popatrzyła na niego współczująco.
– Wiem, że to dziwne i on z pewnością na to nie zasłużył, ale też dziwnie się czuję ze świadomością, że nie ma go obok mnie. Może nie jest to mocne uczucie, ale… I zobacz co się ze mną stało! Co się porobiło z tą manipulującą ludźmi, wredną i egoistyczną dziewczyną, której wszyscy nienawidzili? To ja przez pierwsze kilka miesięcy miałam w garści cały ETAP – popatrzył na nią zdziwiony. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, kto kim rządził. – Wystarczyła jedna moja prośba a C… On robił wszystko, aby ją spełnić. Tak było odkąd go poznałam w Coates. I nie powiem podobało mi się to, bo nikt nie mógł mi nic zrobić.
Parsknęła śmiechem, choć nie wydawała się rozbawiona. Był to śmiech wręcz histeryczny, jakby należał do osoby nie do końca zdrowej na umyśle. Sam nie powiedział nic, tylko objął ją ramieniem. Odkąd tu się pojawili Diana miała takie napady i ci, którzy się z nią spotykali zdążyli się do tego przyzwyczaić. Tak jakby dziewczyna próbowała walczyć z samą sobą o własny charakter. Czasem przypominała tamtą dziewczynę, którą poznał na początku ETAPu. Innym razem wydawała się inna, jakby coś ją naprawdę mocno zraniło. A raczej ktoś. I Sam wiedział o kogo chodziło, choć nikt nie mógł wydobyć z dziewczyny dlaczego postanowiła z nimi ruszyć. Wykręcała się odpowiedziami, że boi się, jak Caine zareaguje na nowinę, iż zostanie ojcem.
– Wiesz, że niedługo urodzę? Czuję, że dziecko jest już wystarczająco duże. A po tym wszystkim pewnie umrę. Powiedzmy to głośno, nikt z nas nie zna się na odbieraniu porodu. Lana może będzie mogła mi pomóc, ale… Gdyby coś się stało, powiedz, żeby ratowała dziecko. Proszę – Spojrzała na niego błagalnie, a ten tylko pokiwał głową. Odetchnęła z ulgą. – Co to za świat, w którym piętnastolatkowie są uznawani za dorosłych i oczekuje się od nich poważnych decyzji?
– Świat? To ETAP. Po prostu ETAP.
– Sammy ty też się zmieniłeś, prawda? Naprawdę różnisz się od tamtego chłopaczka, który nie pozwalał nam rządzić. Nie jesteś już takim świetny bohaterem jak dawniej. Zapytam cię o coś. Gdybyś miał do wyboru Astrid lub panowanie nad Perdido Beach, to co byś wybrał?
Sam zamrugał. Diana w pewien sposób się zdradziła, najwyraźniej to właśnie wydarzyło się wtedy na wyspie. Poczuł złość na swojego brata, który wybrał własne ambicje. Czy to nie Caine powiedział mu kiedyś, że kocha Dianę? I czy to nie on prosił o uratowanie jej w tamtej kopalni?
– Oczywiście, że Astrid. Nigdy nie chciałem rządzić.
– I to właśnie różni się od niego. Nie wiem jak to się stało. Na początku to on był we mnie zakochany latał za mną, lecz ja go zbywałam. A teraz? Co takiego…
Jęknęła z bólu.
– Diana, wszystko w porządku?
Dziewczyna popatrzyła na niego jak na wariata.
– Debilu, zaczęły się te idiotyczne skurcze. – Skrzywiła się jeszcze raz i popatrzyła na Sama. – Na co się tak gapisz? Gnaj po Lanę!
A więc tak to się skończy pomyślała. Umrę, nawet nie powiedziawszy Cainowi, iż będziemy mieli dziecko. Nie zobaczywszy jego reakcji na tę wiadomość.

Lana przybiegła szybko, na szczęście była w pobliżu. Sam wpadł zaraz za nią, mając nadzieję, że będzie mógł w czymś pomóc.
– Diana, wiesz co powinnaś robić, czytałaś książkę. Oddychaj spokojnie, musimy zobaczyć czy na pewno zaraz zaczniesz rodzić. Może to po prostu przejściowy skurcz. – Lana udawała spokojną, choć z całą pewnością była przerażona perspektywą odebrania porodu.
– Sam jeśli coś pójdzie nie tak, powiedz swojemu bratu, że pomimo tego, iż jest aroganckim i samolubnym palantem to – Diana skrzywiła się, gdy nastąpiła kolejna fala bólu – To pomimo wszystko i tak go kochałam.

Ginevra96

Będziesz to kontynuowac tak?! No, Diana mnie zaskoczyła, mam nadzieję że nie umrze? Mruga

I pisz dalej tę kontynuację, bo wyszło super Mruga

)

Eveleine

Nie, bez kontynuacji, każdy niech sobie sam ułoży zakończenie Smile

Chociaż może w przyszłości wstawię sequel, ale na razie muszę się zabrać za inne opowiadania, a mi jeszcze taka słodka miniaturka chodzi po głowie.

Rose

Hmm... zdaję mi się, że w ciągu dwóch dni i dwóch miniaturek, wyrobiłaś sobie fana w mojej skromnej osobie ...
Podoba mi sie. Nawet bardzo. I chętnie bym sie dowiedziała co dalej, niemniej szanuję twą wolę utrzymania nas w nieświadomości i płonnych domysłach.

panna_Soren

O nieee, nie będzie dalszego ciągu? :C Opowiadanie świetne.

jamata

Musisz napisać ciąg dalszy. Musisz! Rewelacyjne opowiadanie.

Comatose

Świetne! Musisz, musisz kontynuować! Wesoly

Cassie

Naprawdę fajne! Napisz, ciąg dalszy, napisz! <prosi z miną kota w butach>

Star

Musisz napisać ciąg dalszy!
Bardzo mi się podoba twój styl pisania. Napisz ciąg dalszy. Proszę.

panna_Soren

To może ja napisze petycje, a wszyscy którzy chcą żeby był ciąg dalszy podpisza się