[Fan-Fick] Pamiętnik Elizabeth Taylor

Vanessa

Czyli ETAP z innej perspektywy.

CZĘŚĆ 1

Nazywam się Elizabeth Taylor i mam 14 lat. Mieszkam w Perdido Beach, w stanie Kalifornia. Niedawno wydarzyło się tu coś strasznie dziwnego. Postanowiłam to opisać. Gdyby ktoś nas znalazł, gdybyśmy nie przeżyli… Żeby ludzie wiedzieli, co tu się stało.

Wszystko zaczęło się 10 listopada. Byłam wtedy przeziębiona, więc Marta (nasza pokojówka i jednocześnie moja opiekunka- tata wciąż wyjeżdża służbowo) pozwoliła mi zostać w domu. Było cudownie- leżałam na kanapie, piłam herbatę i oglądałam po raz setny film ,,Mamma Mia!”. Żyć nie umierać.
W pewnym momencie do salonu weszła Marta z termometrem w ręku. Odwróciłam się w jej stronę, już otwierała usta być coś powiedzieć i nagle już jej nie było.

Zniknęła.

Nie było żadnego rozbłysku. Nie było ,,puff”. To wyglądało trochę jak na filmie kiedy ktoś wyłącza kamerę, druga osoba wychodzi z kadru, i kręci się dalej. Robiłam tak kiedyś z kumpelą Judy, kiedy dostała kamerę i chciałyśmy nakręcić ,,Niskobudżetowy film science-fiction”. To było beznadziejne.

W każdym razie Marta zniknęła. Termometr upadł na podłogę i poturlał się pod kanapę.
Moja pierwsza myśl? ,,Mam halucynacje”. Zmierzyłam sobie temperaturę (38,9°C),łyknęłam paracetamol i poszłam spać.

Za długo nie pospałam. Obudziła mnie Judy, która dobijała się do drzwi. Żebyście mogli sobie lepiej wyobrazić: Judy Law ma tyle lat co ja i chodzi ze mną do klasy. Dość drobna blondynka o wspaniałych, mocnych kręconych włosach i cudownych brązowych oczach. Nie myślcie sobie, że jestem lesbijką, że się tak zachwycam. Po prostu jej zazdroszczę. Sama jestem wysoka i chuda (za chuda), mam zbyt odstające kolana i za niski głos (nie mogę nawet szepnąć na lekcji by chemik mnie nie usłyszał). Jedyne co mi się we mnie podoba to włosy. Rude, długie i gęste.

No ale dobra, miałam opisywać co się stało a nie moje kompleksy.

Judy jest bardzo dziewczęca i delikatna, mówi cichutko, zawsze chodzi w sukienkach, dba o swój wygląd no i ma chłopaka. A raczej miała, bo Daniel miał 15 lat i zniknął tak jak inni.

Ale o tym potem.

Wpuściłam ją do środka a ona rzuciła mi się na szyję i zaczęła płakać.
-Nie ma ich! Nie ma!- piszczała.
Odsunęłam ją od siebie i spojrzałam prosto w oczy.
-Kogo nie ma? Co się stało?
-Wszyscy. Nauczyciele, rodzice, lekarze, starsi uczniowie… Wszyscy powyżej 15 roku życia. Moi rodzice, Daniel… Zniknęli.
Nie wyglądała, jakby kłamała. Była przerażona. A mi coś przewróciło się w żołądku.

-Jak to zniknęli?

-Normalnie! Zresztą nie tylko oni. Nie ma zasięgu, internetu, telewizji, nic…

Rzuciłam się do telewizora. Nic. Potem chwyciłam telefon i zadzwoniłam do Marty. Do taty. Pod 112.
Nic, nic, nic.

Powoli osunęłam się po ścianie na podłogę. Strach. Przerażenie. Panika.

Czysta, cholerna panika.

Co tu się do cholery dzieje?

*****************************
Piszcie co myślicie

Neliel

Dobry początek, narratorka wydaje się milutka Wesoly

Jeśli miałabym mieć jakieś obiekcje, to następne części mogłyby być dłuższe, lepiej się to wtedy czyta.
Powodzenia w dalszym pisaniu Wesoly

Blacku.

Hej, mogłabym zmienić Nicole moc? Sorka, że nie wspomniałam o tym w szkole, ale sama wiesz, co się przydarzyło. Tak więc chciałabym, żeby była Pirokinetyczką. Spróbuję wymyślić jakiś opis Nikki i ci go dam w poniedziałek.
Pisz dalej, koniecznie ;3

Vanessa

CZĘŚĆ 2

-To jakiś obłęd- Judy weszła do salonu i postawiła na podłodze ogromną torbę z ubraniami, kosmetykami, szminkami i zapewne innymi pierdołami, których ja nie używam.

Tym się różnimy od siebie. Ona dba o swój wygląd, a ja nie. Ona zakochuje się w niemal każdym chłopaku, a ja nie. Jest jednak kilka rzeczy, które nas łączą. Miłość do kryminałów i Johnego Deppa. Brytyjscy aktorzy. Seriale, filmy i muzyka. Ja jestem dobra (nawet bardzo dobra) z chemii, ona z fizyki. Jestem bardziej wygadana i zawsze mam gotową ciętą ripostę, a Judy to bardziej człowiek czynu. Jesteśmy do siebie świetnie dopasowane. Jak ogień i woda. Jak Yin i Yang.

Zdecydowałyśmy, że przez jakiś czas będziemy mieszkać razem. Wiadomo było od początku gdzie- to ja mam willę z basenem i czterema sypialniami. Może i jestem bogata, ale co z tego. Praktycznie nie mam ojca. A on nie ma córki, tylko pracę.

Judy mówiła dalej.

-Wszyscy panikują. Powychodzili z domów, wzięli ze sobą koce, namioty i nocują na placu. Orc i jego ekipa mają ze sobą kije bejsbolowe, Sam Temple odwalił jakąś przemowę… Nawet inteligentnie gadał. Nikt nie zakopał tej dziewczynki… Przykryłam ją kocem.

-Zaraz- przerwałam jej. Zdecydowanie nie nadążałam za jej tokiem myślenia- Jaka dziewczynka?

-Dziewczynka z pożaru. Zginęła.

Usiadła na kanapie i westchnęła ciężko.

-Jak myślisz… Dlaczego to się stało?

-Nie mam pojęcia. Kosmici? Bóg?
-Wierzysz w Boga, Beth?

Zastanowiłam się przez chwilę.

-Nie wiem. Może i siedzi sobie tam na górze i się na nas gapi…

-Jeżeli Bóg istnieje, to pewnie ma z nas wszystkich teraz niezłe jaja.

Wybuchnęłyśmy śmiechem.

-Może to elektrownia? Zaczął topić się pręt, bum i wszystko napromieniowane.

-Już byśmy nie żyły, Judy.

-A ta dawna historia z meteorytem? Może promieniowanie to wszystko zapoczątkowało... Chociaż gdyby tak było pewnie pojawiłyby się jakieś mutacje, prawda?

Milczałam. Milczałam i myślałam.

-Beth? Jesteś tam?

-Jeżeli obiecasz, że nikomu nie powiesz, to coś ci opowiem.

-Co?

-Coś ważnego. O mutacjach.

Judy podniosła rękę, a drugą położyła na sercu.

-Przysięgam, że nikomu nie powiem. Ale nim zaczniesz… -sięgnęła do torby i wyjęła z niej kilka zupek chińskich, paczek ryżu, makaronu i sporą ilość mrożonek.- …mam dla nas kolację.

Otworzyłam szeroko oczy.

-Ukradłaś to?

-Każdy coś kradł. Batoniki, napoje gazowane, chipsy. Nikt nie pomyślał o przydatnych rzeczach. Oprócz mnie- zachichotała i poszła do kuchni wsadzić pizzę do piekarnika.

Gdy wstała zauważyłam coś, co mnie zszokowało. Judy się przebrała. Nie miała na sobie sukienki ani spódnicy. Tylko bluzkę z falbankami i dżinsowe szorty.

O mój Boże.

-Gdzie się podziała dawna Judy? Niewinna, słodka dziewczynka, która nigdy w życiu by czegoś nie ukradła? Judy chodząca w sukienkach?

Zaśmiała się.

-Zniknęła. Tak jak reszta.

Po kilkunastu minutach siedziałyśmy na kanapie, wgapione w niedziałający telewizor (wciąż miałyśmy wrażenie, że za chwilę sygnał wróci) i jadłyśmy pizzę. Szynka i ananas- moja ulubiona.

-To co miałaś mi powiedzieć?- odezwała się Judy, po pewnym czasie.

Wzięłam głęboki oddech.

-Wiesz że moi rodzice są rozwiedzeni?- Judy kiwnęła głową, wpatrując się we mnie z ciekawością. Mówiłam dalej.

-Mama mieszkała w Nowym Jorku, a ja zostałam z tatą w Perdido Beach. Z dwa lata temu zaprosiła mnie do siebie na wakacje. Wsiadłam w samolot i poleciałam- zacisnęłam dłoń w pięść. Jeszcze nikomu o tym nie opowiadałam.

-Było cudownie. Manhattan, Broadway, sklepy… Raj dla nastolatki. Któregoś dnia… to był czwarty lipca, miałyśmy zobaczyć Statuę Wolności. Tyle że mama musiała zajść do banku zapłacić jakiś rachunek. Wzięła mnie ze sobą…

Judy nie przerywała. Słuchała.

-Byłyśmy świadkami napadu. Grupa facetów z pistoletami wbiegła do banku i wzięła zakładników. Siedzieliśmy tam cztery godziny. Cztery długie godziny. Mama przypomniała sobie, że z tyłu jest wyjście i kazała mi uciekać. Zrobiłam jak mi kazała, lecz oni mnie usłyszeli. I do mnie strzelili.

-Zranili cię? -spytała moja przyjaciółka po cichu. Pokręciłam głową.

-Powinnam nie żyć. Kula leciała prosto w serce. Ale ja… zrobiłam coś dziwnego. Wyciągnęłam dłonie przed siebie i czas… jakby zwolnił.

-Czas zwolnił?

-Dokładnie. I jak w zwolnionym tempie zobaczyłam, że kula zmienia kierunek. Leci w prawo. Prosto w czoło mojej mamy.

Zapadła cisza. Judy podsunęła się do mnie bliżej na kanapę i mocno mnie objęła. Nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam płakać.

-Przykro mi, Beth.

-Mi też. Ciągle się obwiniam. To co wtedy zrobiłam z pociskiem… to nie było normalne. To było…

-Jak jakaś super moc. Jak magia-podpowiedziała mi szeptem Judy.

-Tak. Magia. Cokolwiek zrobiłam, zabiłam własną matkę.

Rozryczałam się na całego. Przytuliłam się do Judy i płakałam jak głupia. A ona mnie przytuliła i powiedziała coś pięknego:

-Nie powiem, że ci współczuję. Nie powiem, że wszystko będzie dobrze. Nie będzie dobrze. Będzie ci cholernie trudno sobie z tym poradzić, ale zrobisz to. Jesteś silna i możesz to zrobić. Wierzę, że to zrobisz.

Znowu zaczęłam ryczeć. A Judy znowu mnie przytuliła.

Nie wiem ile to trwało. Wiem tylko, że zasnęłyśmy obie na kanapie, pomiędzy niedojedzonymi kawałkami pizzy i wielką butelką Coca-Coli.

Nie skarby są przyjaciółmi, ale przyjaciel skarbem.

jamata

Jeeeeej. Świetnie się zaczęło. Podoba mi się moc Elizabeth. Tylko am nadzieję, że się coś ciekawego wreszcie wydarzy. Niech przestaną dużo gadać. Jezyk

Perc

Łaał!
Naprawdę jestem pod wrażeniem.
Zaczęło się bardzo ciekawie, i podoba mi się moc Beth i cała jej historia, jej charakter, świetna narracja. Ciekaw jestem, jak to rozwiniesz. Czekam na więcej oczywiście, czuję się mile zaskoczony.

Nefeid

Podoba mi się twój styl pisania, bardzo mi się podoba. Po prostu z przyjemnością się to czyta.
Ach, i Judy Law? Czyżby jakieś pokrewieństwo z Jude'm Law? (:

Vanessa

Lemo

Też mi się podoba Twój styl pisania, lubię też, że trzymasz się książkowych realiów.
Czekam na więcej. :3

Kira

Bardzo mi się podoba Wesoly

. Twój styl pisania jest świetny, oby tak dalej ;>.
Czekam z niecierpliwością na następną część ;>.

Vanessa

Obudziłam się pierwsza. Było dość wcześnie, więc postanowiłam pójść na spacer. Posprzątałam trochę, zostawiłam Judy liścik, gdyby się obudziła nim wrócę (chociaż w to wątpiłam-straszny z niej śpioch) i poszłam w stronę Ratusza.

Spotkałam tam kilka osób z mojej klasy i nie tylko. Porozmawiałam z każdym przez chwilę i dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy.
Sam Temple gdzieś zniknął. Ostatnio widziano go przy Clifftop razem z Genialną Astrid oraz tym dziwakiem Quinnem. Orc ogłosił się kapitanem, zebrał ekipę i chodzą po mieście z kijami bejsbolowymi. Dziećmi w przedszkolu zajmowała się Mary Teraffino i jej młodszy brat John. Jeżeli ktoś potrzebowałby pomocy medycznej, powinien iść do Dahry Baidoo.

Ktoś kto znajdzie kiedyś ten dziennik, nie będzie miał pojęcia kto jest kim. Dlatego postaram się opisać krótko każdego.
Dahra Baidoo jest ode mnie starsza. Znam ją głównie z biblioteki oraz z kursu pierwszej pomocy. Interesuje się medycyną. Ma matkę lekarkę, która pracuje w Santa Barbara, niedaleko stąd.
Mary Teraffino jest rudowłosą, nieśmiałą dziewczyną. Nie znałam jej, odkąd to wszystko się zaczęło. Przynajmniej nie osobiście, bo słyszałam o niej sporo plotek. Podobno miała depresję i bulimię jednocześnie, Naomi z klasy D mówiła, że próbowała się zabić. Ale Naomi często kłamie (a raczej kłamała- zrobiła ,,puff”), więc za bardzo jej nie wierzyłam.
Quinn jest delikatnie mówiąc dziwny. Ubiera się jak dziwak, zachowuje się jak dziwak, mówi jak dziwak. Może dlatego, że to dziwak. Kumpluje się z Samem Temple. Uwielbia surfować.
Astrid mnie wkurza. Jest cholernie perfekcyjna- piękne, jasne włosy, niebieskie oczy, powabne usta… I do tego mądra. Chodzi na indywidualne nauczanie na niemal ze wszystkich przedmiotów. Z matmy i historii jest nawet na poziomie uniwersyteckim. Kujonka.
Sam Temple stał się popularny w szkole, bo uratował wycieczkę szkolną. Dosłownie. Jego klasa jechała autobusem, a kierowca miał zawał serca. Sam ściągnął go z siedzenia, zaparkował autobus na poboczu i zadzwonił po karetkę. Brawa dla niego.

No dobra, bo zapomniałam napisać o najważniejszym.

Okazało się, że jesteśmy oddzieleni od reszty świata. Hotel Clifftop przecina bariera. Wysoka i nieprzeźroczysta. Niewiadomo skąd się wzięła.
Pojawiła się też oficjalna nazwa tego czegoś. ETAP. Ekstremalne Terytorium Alei Promieniotwórczej. Całkiem pomysłowe.

Wróciłam do domu i obudziłam Judy. Przekazałam jej wszystko i poszłyśmy na plażę. Bariera rzeczywiście tam była. Przechodziła przez hotel i ciągnęła się dalej, przez morze. Była też pod wodą- sprawdzałyśmy. Gładka, bez żadnych rys czy dziur. I wszystko wyglądało na to, że nie miała końca. Jakby nas okrążała.
Wyszłyśmy z wody (co z tego, że nurkowałyśmy w ubraniach) i położyłyśmy się na piasku. Rozmawiałyśmy ze sobą, nie o tym co opowiedziałam wczoraj ani o ETAP-ie. Obgadywałyśmy wredne dziewczyny z naszej klasy, głupich nauczycieli, przystojnych chłopaków… Wszystko było takie normalne, ale jednak inne.
Oparłam rękę o barierę i wtedy…

-Ała!- wrzasnęłam i natychmiast odskoczyłam od bariery. Judy spojrzała na mnie ze zdziwieniem.

-Co jest?

-Boli jak diabli!- spojrzałam na dłoń. Żadnej rany ani żadnego oparzenia. Ból zniknął równie szybko, jak się pojawił.

Judy uniosła brwi. Spojrzała na mnie, na barierę, potem znowu na mnie.
-Jak mi nie wierzysz, to sama sprawdź- powiedziałam i podniosłam się z piasku.

-Lepiej nie- Judy uśmiechnęła się i też wstała.-Idziemy?
Kiwnęłam głową i poszłyśmy w stronę domu.

Jednak tam nie doszłyśmy. Wielka gromada dzieciaków szła w stronę placu. Judy zaczepiła jakiegoś chłopaka (brzydki):
-Hej, co się dzieje?

-Nie wiem, ktoś przyjechał. Może pomoc? Właściwie to idę za resztą.

Popatrzyłyśmy po sobie i pobiegłyśmy w stronę placu. W mokrych ciuchach i z mokrymi włosami, całe w piasku. Super.

Z samochodów nie wysiedli żołnierze ani policjanci, tylko dzieciaki. Uczniowie Coates Academy. Tutaj w mieście nie przepadamy za nimi. Posyłani są tam ,,trudni” uczniowie, których rodzice są bardzo bogaci. Czesne nie jest niskie. Wiem o tym, bo tata chciał mnie tam kiedyś zapisać (po bójce z Tomem- złapał mnie za tyłek, więc go walnęłam, bo niby co miałam zrobić?). Oczywiście zaprotestowałam.

Po raz pierwszy miałam okazję przyjrzeć się mundurkom ,,trudnej młodzieży”. Dziewczyny nosiły czarne plisowane spódniczki, białe bluzki i dopasowane podkolanówki. Chłopcy podobnie, tyle że bez podkolanówek a zamiast spódnic-spodnie. Wszyscy natomiast nosili czerwono-szare krawaty oraz marynarki z logo szkoły oraz łacińskim mottem CA: ,,Ad augusta per angusta”. Muszę sprawdzić, co to znaczy.

Wszyscy ustawili się w równym rządku. Od razu było widać, że ćwiczyli. Co było dość niepokojące, skoro ETAP trwał od dwóch dni.

Z jednego samochodu wysiadł chłopak, ubrany w jasnożółty sweter. Uśmiechnął się niepewnie i stanął na bagażniku.
Był cholernie przystojny. Ciemne oczy, ciemne włosy, wysoki i umięśniony. Był pewny siebie i doskonale wiedział co mówi. Jakby wykuł to na pamięć.

-Cześć- powiedział- Jestem Caine Soren. Pewnie już się zorientowaliście, że ja… że jesteśmy z Coates Academy. Albo że wszyscy mamy kiepski gust w kwestii ubioru.

Kilka pojedynczych śmiechów. Spojrzałam na Judy, chciałam to jakoś skomentować, ale ona wpatrywała się w Caine’a z zachwytem. Przewróciłam oczami, a Soren mówił dalej:

-Wiem, że między dzieciakami z Coates Academy i Perdido Beach toczy się tradycyjna rywalizacja, ale to stare dzieje. Wygląda na to, że wpakowaliśmy się w to razem. Mamy teraz takie same problemy, i powinniśmy współpracować. Prawda?

Niemal wszyscy pokiwali głowami. Odchrząknęłam i spytałam głośno:
-Wiesz co się stało?
Caine pokręcił głową
-Nie. Pewnie nie wiemy więcej od was. Zniknęli wszyscy, którzy mieli piętnaście lat albo więcej. No i jest jeszcze mur, bariera.
-Nazywamy to ETAP-em. – odezwał się ktoś z tłumu. No tak, Howard.
-Etapem?- zainteresował się Soren.
-Tak. E- T- A- P. Ekstremalne Terytorium Alei Promieniotwórczej.
Caine myślał nad tym przez chwilę, a potem parsknął śmiechem.
-Dobre! Ty to wymyśliłeś?
-Tak
-Poczucie humoru jest najważniejsze. Jak się nazywasz?
-Howard. Jestem prawą ręką kapitana Orca.

Przez tłum przeszedł cichy szmer niepokoju. Caine to zauważył.

-Mam nadzieję, że wraz z kapitanem dołączycie do mnie i do pozostałych. Bo tak się składa, że mamy już pewne plany na przyszłość…
-Ja chcę do mamy! -wykrzyknął nagle jakiś mały chłopiec. Zapadła cisza. Malec powiedział to, co wszyscy czuli.

Caine zeskoczył z samochodu i podszedł do chłopca. Przytulił go i wziął na ręce.

-Wszyscy chcemy. Wszyscy chcemy, aby stary świat powrócił. I wiesz, co? To się kiedyś stanie. Wszyscy tu wrócą- moja i twoja mama, mój i twój tata… Ja w to wierzę, a ty?
-Też-odpowiedział chłopczyk

Caine pocałował go w czoło (Judy westchnęła z zachwytem) i postawił go na ziemi ze słowami:
-Bądź silny. Bądź silnym chłopcem swojej mamy.

Wstał, a wszyscy otoczyli go kręgiem.
-Wszyscy musimy być silni. Razem damy radę. Jeśli będziemy współpracować, jeżeli wybierzemy odpowiednich przywódców to damy radę.

Nieźle. Kilka minut, a już niemal wszyscy wierzyli w jego słowa. Niemal. Ja miałam go za mistrza manipulacji. Ale się nie odzywałam.

-Jeśli nikt nie ma nic przeciwko, to chciałbym pójść do kościoła i usiąść z waszymi przywódcami, w obecności Boga i omówić mój plan, a także wszelkie zmiany, jakich chcielibyśmy dokonać. Czy znajdzie się może z dziesięć osób, które zechcą reprezentować Perdido Beach?
-Chodź-mruknęłam do Judy- Raczej nas nie wybiorą, a zresztą umieram z głodu.
-Czekaj chwilę…- stanęła na palcach, aby lepiej widzieć Sorena.

Boże, znowu.

-No chodź!- niemal siłą wyprowadziłam ją z placu.
-Ale on jest śliczny…- Judy uśmiechnęła się głupio i zachichotała. Przewróciłam oczami.
-Taa, piękny…

Słyszę ten tekst co najmniej cztery razy w miesiącu. Chyba nie ma chłopaka, w którym ta wariatka by się nie zakochała. Niby jest w związku, ale nie przeszkadza jej to we wzdychaniu do miliona chłopaków naraz. Ja taka nie jestem. Bądźmy szczerzy, ale chłopak musiałby być pijany, żeby do mnie zarywać.

Drogę zagrodziła nam piękna brunetka z Coates Academy. Na twarzy miała miły uśmiech i mnóstwo tapety.

-Co, już idziecie? -spytała nas
-Owszem, śpieszy nam się- chciałam przejść, ale dziewczyna zagradzała drogę.
-Jestem Diana-przedstawiła się, wyciągając rękę-Diana Ladris.
-Miło nam. Judy Law- moja przyjaciółka uścisnęła jej dłoń. Diana przetrzymała jej rękę przez dłuższą chwilę ale potem puściła ją i westchnęła. Jakby z rozczarowaniem.
-Elizabeth Taylor- wymamrotałam i też podałam jej rękę.

Tym razem zareagowała kompletnie inaczej. Otworzyła szeroko oczy i wpatrywała się we mnie z ciekawością.
-Ciekawe…- mruknęła- Bardzo ciekawe..
Diana odwróciła się i odeszła na plac. Spojrzałyśmy z Judy po sobie.

-To było… dziwne.
-Wiem- odparłam- Chodźmy już.

Gdy dochodziłyśmy do domu, zauważyłam kogoś za rogiem. Chłopak z Coates, o piaskowych włosach i wrednym uśmiechu. Śledził nas, nie wiem od kiedy.

Nasze spojrzenia się spotkały a on uśmiechnął się złośliwie i odszedł w stronę centrum.

Dopiero później poznałam jego imię.

Drake Merwin.

Znany później jako Biczoręki.

jamata

Biczoręki się pojawił! Świetnie, że wplotłaś swoją postać do książki. Rewelacja. Czekam na ciąg dalszy. Wesoly

Perc

No nieźle nieźle. Podoba mi się, że tak dbasz o szczegóły typu jakie włosy miała Mary, gdzie pracowała mama Dahry itd., od razu lepiej się czyta.
Akcja też dobra. Ciekaw jestem, o co chodziło Dianie.
Czekam na ciąg dalszy.

Blacku.

Pisz dalej, ja wiem, że masz jeszcze fragmenty na kartkach, widziałam! xD w dodatku jedną dostałaś ode mnie, tak więc przepisuj, bo jak nie, to...(dokończ, wklejając w tym miejscu nazwę swego największego lęku.)

Nefeid

Fajnie, tylko nie opisuj już tak bardzo wszystkiego, co się działo w książce, bo będzie najzwyczajniej na świecie nudno. Tyle zdecydowanie starczy. No i Dahra nie cierpiała medycyny (;

Vanessa

Dziękuję za komentarze.
Sorry, że tak długo nie pisałam, ale nie miałam czasu.
Następną część dodam raczej w tym tygodniu.

Jako odszkodowanie: http://www.youtube.com/watch?v=yzr1ve33DJA&feature=youtu.be

Zrobiłam z przyjaciółką (Judy) taki jakby zwiastun. Jest jeden błąd (14 lat, nie 15) ale poza tym jest wszystko OK.
Enjoy Wesoly

Nefeid

Fajne i pomysłowe. Tylko trochę zbyt rozciągnięte w czasie, w końcu ile można czytać "Puff". :>

Vanessa

Helen!

Świetny fick. Drakuuś Romeo, czemuś ty jesteś Romeo.

Świetne. Podoba mi się wątek z nim i 'ukochaną' Wesoly

No i gostka ma fajną moc, a myślałam na początku, że to chronokineza.

Blacku.

Hahaha, Drejk x33 Ale FAIL'a zaliczył. Czekam na nexty i tego i Wakacji <wstawiaj czym prędzej>