[Fan-fick] Jaskinia

Lemo

Króciutko, ale b. fajnie. Nie mogę się doczekać jaskini. Po seansie 'Zejścia', boję się wszelakich jaskiń. Mruga

sunshine

Xeniu, jesteś świetna. Wybacz, że nie będę komentowała do piątku, ale mam szlaban. Milena, David... Może być ciekawie. Ale co z Zafirą i Carolem?? Wesoly

Green

Kochamkochamkochamkocham. <3
Wybacz mało konstruktywny komentarz...

Gaia

Tak bardzo Wam dziękuję.
Greeni, wycisnął z mojego oka łzę wzruszenia.
Dziękuję.

Rose

Ech, a ja tu liczyłam na jakąś katastrofę.
,, Zejście''....
Ten film snił mi sie po nocach.
Coś mam wrażenie, że jak jeszcze przeczytam to opowiadanie, to już w ogóle nie zasnę.

zimowykalafior

Cukierkowa

Szczerze mówiąc też liczyłam na katastrofę. Jakby wpadli do oceanu to by było coś!
Ale jest świetnie. Szkoda, że mało. MY CHCEMY WIĘCEJ!!!
Nie do się chyba do niczego przyczepić. Gaiu, jesteś genialna!

Lemo

Ale jakby wpadli do oceanu, to opowiadanie by się skończyło!
Chociaż mogliby przeżyc, a potem siedzieć w jakiejś jaskini na plaży. (Skojarzenie - "Sierociniec" Wesoly

)

Gaia

Dla Roberta
Żeby przypomniał sobie lato i wspólne pisanie bardzo kiepskich wierszy
I żeby wybaczył

Woda delikatnie chlupotała i iskrzyła się pod stopami Lluvi. Siedziała na pomoście na terenie tymczasowej kwatery. Tymczasowej- dopóki organizatorzy nie wymyślą jak ich przetransportować z Borneo na Filipny.
Dziewczyna nie martwiła się zbytnio. To był drogi obóz, na pewno coś zorganizują.
Conrad zapłacił za ten obóz. A raczej jego ojciec, pan Devoid.
Ten człowiek mnie nienawidzi, pomyślała z goryczą.
Panu Devoid nie podobało się, że jego syn przyjaźni się z jakąś przeciętną dziewczyną, która na dodatek nawet nie miała pieniędzy.
Spotkali się tylko raz, ale Lluvia wciąż się wzdrygała, gdy o tym wspominała.

–Dzień dobry panu. Mam na imię Lluvia- uprzejmie wyciągnęła rękę.
Nie uścisnął jej, okazując tym samym całą swoją pogardę.
–Conradzie, musimy już iść. Wsiadaj do samochodu- oznajmił chłodnym tonem, a jego zimne, błękitne oczy, tak różne od oczu syna, zalśniły z wyższością.

Pamiętała przepraszające spojrzenie Conrada, posłane jej zza przyciemnianej szyby.

Deski pomostu zaskrzypiały.
O wilku mowa, zaśmiała się w duszy Lluvia.
Nic nie powiedział, po prostu usiadł obok. Patrzyła, jak zdejmuje buty, firmowe trampki, i stawia je koło siebie. Spuścił nogi z pomostu i zadyndał nimi wesoło.
–To był dopiero lot- powiedział cicho.
–Bałeś się? -spytała, a zachodzące słońce zaczęło zabarwiać wodę na pomarańczowo.
–Trochę- przyznał.- O ciebie.
Zaśmiał się swoim radosnym, jedynym w swoim rodzaju śmiechem.
Dotknął twarzy Lluvi. Muskał palcem jej czoło, policzki, nos. Chwycił brodę w dwa palce i delikatnie uniósł.
Posłała mu zaniepokojone spojrzenie.
–Bałem się, że cię stracę.
Pocałował ją.
Lluvi znieruchomiała i nie odwzajemniła pocałunku.
–Conrad...wiesz przecież...
–Wiem doskonale. Ale musiałem spróbować.

Lluvia Sanchez szła wzdłuż brzegu, skrywając się w cieniu drzew.
Głupia, wyrzucała sobie, taka głupia!
Nie, poprawiła się, to on jest głupi.
Głupi Devoid, cały tatuś.
Madre mia.

Najpierw usłyszała, a dopiero potem go zobaczyła. Znajoma melodia, kojarząca się z dzieciństwem. Wtedy ją rozpoznała. To był kolęda, hiszpańska kolęda. Chłopięcy głos. Pięknie śpiewał, bez akcentu.
–La virgen se esta peinando, entre cortina y cortina...
Zaintrygowana podeszła bliżej i dostrzegła chłopięcą sylwetkę opartą o pień egzotycznego drzewa. Trzymał gitarę i śpiewał.
–Los cabellos son de oro...
Postanowiła zryzykować.
–Y el peine de plata fina...
Chłopak przestał grać i podniósł głowę. Po chwili ją rozpoznał. To była ona, ta dziewczyna, którą widział z okna. Ta, dzięki której tu był. Ta, dzięki której o mało nie zginął.
–Jestem Macario- przedstawił się. -Skąd znasz hiszpański?
–Lluvia- odparła. - Urodziłam się w Barcelonie.
Oczy chłopaka rozszerzyły się gwałtownie.
–Barcelona...?-zdołał wydusić i jakiś ukryty instynkt kazał mu się poderwać na nogi.
–Jesteś hiszpanką?
–Si, amigo. Y tu?- zapytała z uśmiechem.
Zdziwiła się nieco, gdy chłopak ścisnął ją z całej siły.
–Co do...?
–Przepraszam. Po prostu nigdy nie spotkałem nikogo z mojego kraju.
Kiedy myślał już, że dziewczyna się nie odezwie, Lluvia powiedziała:
-Wiesz co, Macario?
-Co?- zapytał z przejęciem.
-Pośpiewajmy jeszcze trochę.

W ten ciepły poranek, zdałem sobie sprawę, muskając nogami trawę
Ta trawa był pokryta rosą
Ta rosa była delikatna
Była piękna,
Jak ona,
Której imię jest wonne niczym świeży tymianek.

David westchnął. Gdyby tylko wiedziała...
Do jego uszu delikatnie podpłynęła melodia...i zatracił się w niej.

I nie martwcie się sielanką, to ostatnie spokojne momenty :>

Lemo

Lluvia jest wręcz rozchwytywana przez swoich adoratorów.

Część okropnie sielankowa, ale skoro twierdzisz że to już koniec spokoju.. Twisted Evil

Premit

Xeniu dawno nie komentowałam. Świetne to jest, nawet pomimo sielankowej części. Czekam jednak z niecierpliwością na koniec spokoju. Mam nadzieje, że następny rozdział wstawisz dość szybko. Jezyk

Cukierkowa

Koniec spokoju? Super! Twisted Evil

Pomimo tej sielanki to dalej trzymasz poziom Gaiu.

Mam nadzieję, że niedługo wstawisz kolejną część.

sunshine

Yeeaaaaaaah!
Informatycy się postarali!( dobrze dla nich) Wesoly

Już myślałam, że będzie koniec Jaskini. Mruga

No, dziewczyno, utrzymujesz poziom.
Oby tak dalej... No i nie mogę się doczekać, aż ,,coś się skomplikuje". Wesoly

Green

Czekam z niecierpliwością na "komplikacje".

Uwielbiam twoją Jaskinię, właściwie nie wiem, co powiedzieć...
A sielanka w niczym nie przeszkadza.

Temi

Zacznę od bezczelnego wytknięcia Ci każdego błędu, jeśli pozwolisz. Na słodzenie przyjdzie czas później.

1.

Nefeid

Och, kochanie, wybacz.
Jak mogłam tego dotąd nie przeczytać? Nie wiem.
Ale czytanie tuż przed milionem testów i sesją nie było dobrym pomysłem. Tylko co zrobić, skoro od pierwszej części nie mogłam się już oderwać?
Coś niesamowitego <3

Gaia

Temi- dziękuję. Zmieniam zdanie i uważam, że Twój pomysł zostania moją betą wcale nie jest aż tak głupi, jak mi się na początku wydawało.

Karolciu- nawet nie wiesz, jak długo czekałam na to, aż przeczytasz. Takie słowa od Ciebie dużo dla mnie znaczą :3

Temi

Gaia, to super :3 A przynajmniej od czasu do czasu mogę zerknąć na Twoje prace, jak będziesz chciała. A co z pomysłem dalszej kariery?

Będę Cię cisnąć.

Nefeid

Ekhem.

*trzy słowa*

Gaia · Wysłany: Czw 22:44, 01 Mar 2012 Temat postu:

Oto ostatni lipcowy kawałek-zwlekałam ze strachu przed pisaniem na bieżąco.

Dla Karolci, bo kiedyś się z nią ożenię.

ROZDZIAŁ 6

Carol podniósł się z krzesła i zawołał Blancę. Wyszli z małego, tymczasowego domku wypoczynkowego i skierowali się w stronę jeziora, na zbiórkę.
Widok zapierał dech w piersiach.
Większość uczestników była już na miejscu, głośno rozmawiając lub wylegując się na trawie. Nikt nie wydawał się być szczególnie zmartwiony tą nagłą zmianą w planach wycieczki. Wszyscy otrząsnęli się już po bohaterskim lądowaniu kapitana Korksa.
-Dzieciaczki, spokój! Usiądźcie w kole, mamy ogłoszenia- oznajmił jeden z organizatorów, młody mężczyzna o ciemnych, lekko kręconych włosach i garbatym nosie, który jednak wcale nie ujmował mu urody.
-Mam na imię pan Harvey. Przyjaciele mówią mi Harv...
Przerwała mu kobieta o krótkich, brązowych włosach. Kolejna organizatorka, najwyżej dwudziestoparoletnia. Miała na sobie szorty i niebieską koszulkę firmową, podobnie jak Harvey.
-To nieprawda. Mówimy na niego Pumpkin.
Chłopak zmroził ją wzrokiem.
-...będę waszym instruktorem i przewodnikiem- ciągnął. -Jak zapewne zauważyliście, wystąpiły pewne komplikacje.
Ktoś zaśmiał się drwiąco.
-Taa, pewne.
-Dlatego też- mówił niestrudzenie mężczyzna- postanowiliśmy zorganizować obóz tutaj, na Borneo.
Tłum przestał być spokojny. Tu i ówdzie dało się słyszeć okrzyki buntu, zdziwienia bądź też przekleństwa.
-Dajcie mi dokończyć, pączuszki. Skontaktowaliśmy się waszymi rodzicami i opiekunami, którzy nie mają absolutnie nic przeciwko. Gdybym was nie poinformował, nawet byście się nie zorientowali, że to nie Filipiny.
Wszyscy obecni wstrzymali oddech. Instruktor bez wątpienia ich obrażał.
Pełna napięcia cisza trwała dopóki ktoś nie rzucił:
-Jasna sprawa, Pumpkin.
Harvey poczerwieniał. Po chwili jednak wypuścił powietrze z płuc i powiedział:
-Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia. Jutro zbiórka o godzinie siódmej. Przeniesiemy się do hotelu i o dwunastej rozpoczynamy wspinaczkę.
Lluvia, która usiadła jak najdalej Conrada, westchnęła przeciągle, co skierowało na nią uwagę organizatora.
-Jakiś problem, młoda damo?
Dziewczyna mruknęła coś pod nosem i już otwierała usta, by odpowiedzieć, kiedy Conrad we własnej osobie poderwał się z ziemi ze złością dobrze widoczną na przystojnej twarzy.
-Człowiecze- zwrócił się do Harveya z wyższością, prowokując jego współpracownicę do śmiechu.-Zapłaciliśmy za ten obóz, i to niemało. Spróbuj zachowywać się kulturalnie.
-Wolałbym, żebyś zwracał się do mnie na pan- wycedził Harvey.
Conrad uśmiechnął się fałszywie.
-No co ty, Harv. Poznajmy się bliżej- wyciągnął dłoń. -Conrad Devoid- przedstawił się z udawaną uprzejmością.
Osiągnął zamierzony efekt w stu procentach. Pan Harvey skamieniał i nie mógł wydusić z siebie ani słowa. W jego oczach malowały się szok i przerażenie.
-D...D...Devoid?- wykrztusił w końcu.- Ten Devoid?
Conrad spojrzał na niego z politowaniem i kątem oka zerknął na Lluvię. Szok na jej twarzy był nie mniejszy od tego, który przechodził organizator. Jeszcze nigdy nie widziała, by się tak zachowywał.
-Ten Devoid. I radziłbym ci się zachowywać, bo możesz stracić pracę-odwrócił się na pięcie i odszedł, pozostawiając Harveya samego sobie.
-Dobrze, dzieci- oznajmił osłupiały. -Czas wolny do wieczora. Tylko się spakujcie.

David przyglądał się prezentacji sprzętu ze zmarszczonymi brwiami.
Pan Harvey ubierał swoją koleżankę w coraz to nowsze zabezpieczenia i tłumaczył ich działanie.
-To jest kombinezon- wyjaśnił, wskazując dłonią czerwony, workowaty ubiór organizatorki.-A to...
Dobry Boże, pomyślał chłopak. Mogłem zabrać książkę.

Zmienił zdanie w trybie natychmiastowym, gdy tylko ujrzał pierwszą w swoim życiu prawdziwą jaskinię. Ani David, ani nikt z pozostałej siedemnastki nie zdołał powstrzymać westchnienia zachwytu.