Fan- fick ,, Iluzja''

Rose

Wstawiam tu opowiadanie jakie napisałam całe lata świetlne temu. Według mnie jest nudne, przewidywalne i w ogóle nie warte uwagi- ale to nie zmienia faktu , że jednak chciałabym poznac waszą opinię. Mruga

Będzie króciutkie- coś ok. trzech części, jak nie mniej.

Jak to się mówi:
Przetrwają najsilniejsi.
Najsilniejsi przetrwali Draka, Caina, Ciemność, głód, EL, zarazę. Przetrwali to wszystko. Jakimś cholernym cudem. Z ponad 300 dzieciaków zostało 100. Pewnie byłoby ich mniej ale niektóre urodziły się już w ETAP- ie. To trochę dziwne być dorosłym, kiedy zakładasz że żyjesz w świecie bez nich. Jeszcze śmieszniej jest oczywiście być rodzicem. Ale kiedy porównuje się to co było zaraz po ,, zniknięciu’’, a teraz to naprawdę można być dumnym. Naprawiliśmy ulice. Obsialiśmy pola. Nie jemy tak jak dawniej, ale przez większość czasu nie jesteśmy głodni. Mamy bank ( kto by pomyślał, że pomysł Alberta wypali do tego stopnia?). Już nikt nie walczy o władzę..Każdy od 7 roku życia pracuje, bo inaczej nie ma co jeść. Mamy Internet, radio i elektryczność ( nie wiem jak, ale Jackowi po jakiś 3 latach prób udało się ją włączyć).Wszyscy mają moc. Nie wiem jak zniósłby to Zil, ale zaraza go zabrała. Kurcze, kto by pomyślał…
- Astrid! – zdyszana Bryza wpadła do kuchni . Była teraz jeszcze szybsza, niemal tak szybka jak teleportująca się Taylor i starsza, ale wciąż robiła wokół siebie ten sam nieznośny zamęt. Wszyscy liczyliśmy że macierzyństwo ją uspokoi, ale niestety.
- Astrid!- zawołała jeszcze raz.
- Coś taka zdenerwowana? – zapytałam ją . Jedną ręką usypiałam Brett, a drugą gotowała obiad i naprawdę nie miałam czasu na ważne wieści Brianny. Odwróciłam się. Dziewczyna wyglądała jakby zobaczyła ducha.
-Mur ETAP- u …… zniknął- szepnęła i osunęła się na podłogę.
Mało brakowało, a poszłabym, w jej ślady.
- Ale .. jak? – wyszeptałam.
Briana pokręciła głową zemdlona:
- Nie mam pojęcia. To chyba ty tu jesteś geniuszem?!
- Gdzie jest Sam?- zapytałam
- Tuż przy Clifftop.- mruknęła. Zastanowiłam się chwilę.
- Weź ją ode mnie.- dałam jej Brett na ręce. – Pete i Bliss są na górze, z Johnem . Wrócę jak najszybciej.
- Ok. – Pokiwała głową.
Ruszyłam ulicami Perdido Beach . Koło mnie leciały inne dzieciaki. Rozpoznałam rozmazana smugę ; to musiała być malutka Alice biegnąca z nadludzką prędkością. Nagle wyrosła przede mną ściana z ludzkich pleców . Wszyscy stali i po prostu bez ruchu patrzyli przed siebie.
- Sam!- wydarłam się i zaczęłam przeciskać między innymi. Nagle ktoś mnie chwycił; mój chłopak ; po tylu latach rozpoznawałam go już instynktownie. Spojrzałam na niego, a on pokazał mi ręką przed siebie. Bo tam stali inni. Ludzie z kamerami. Dorośli, ale nie ci z ETAPU. Bez słowa zastygłam…… a potem rozpętał się prawdziwe szaleństwo. Wszyscy rzucili się przed siebie. Płakali, krzyczeli.
- Astrid!- Zamarłam. Ten głos słyszałam w snach przez ostatnie dziesięć lat.
- Mamo!- obejmowała mnie jej łzy mieszały się z moimi. Już wszystko nieważne już wszystko dobrze….
- Kochanie…. Kochanie- chlipała w moje włosy. A ja tylko chłonęłam uczucie że już wszystko jest tak jak powinno.
Podniosłam głowę; niedaleko ode mnie Lana wtulała się w dziadka, Sam obejmował matkę, Taylor z krzykiem rzucała się w objęcia tacie. I tylko Alice stała tam z wyrazem zdziwienia na małej buzi. Koło mnie przesunęła się kobieta:
- Przepraszam, czy widziałaś może tę dziewczynę?- zapytała niepewnie, podając mi fotografię. Przyjrzałam się zdjęciu. To niewątpliwie była
Bryza: młodsza i pulchniejsza ale Bryza. Popatrzyłam na kobietę, uśmiechając się:
- Widzi pani tamtą malutką dziewczynkę? Zaprowadzi do pani córki.
Kobieta z osłupieniem w oczach przyglądała się Alice. Z całą pewnością jej umysł pracował na najwyższych obrotach, usiłując ustalić wiek dziewczynki niewiarygodnie podobnej do Brianny.

LovelyLie

To jest świetne!
Kocham, uwielbiam, ubóstwiam. Chcę dalszy ciąg.
Ciekawe spojrzenie na koniec ETAPu.. Chcę wiedzieć, co się stało z Caine'em! Wesoly

Pisz dalej.. <3

Nefeid

Po prostu świetne. Szkoda, że tak szybko zniknął mur, chętnie poczytałabym o życiu bohaterów jeszcze w ETAP-ie Mruga

CHCE-MY WIECEJ *skanduje* Tylko nie zaniedbuj "Potęgi" Wesoly

Podziwiam wszystkich - znajdujecie czas na pisanie takich fantastycznych opowiadań

Bisqit

Wow! Super!
Pomysł ze zniknięciem muru jest taki zwyczajny, lecz nikt wcześniej nie napisał takiego ff!
CHCE-MY WIĘCEJ *skanduje*

zimowykalafior

CHCE-MY WIĘCEJ! *skanduje z nimi*
Straasznie mi się podoba. Wesoly

Anell

CHCE-MY WIĘCEJ! *skanduje z resztą* Wesoly

Co teraz z nimi będzie? Jak dorośli zareagują na wiadomość, że ich dzieci są rodzicami? Co się stało z Cainem? A gdzie jest Diana? Dlaczego mur zniknął???

CHCE-MY WIĘCEJ!!!

Nicole

Świetne! Jest dalszy ciąg, prawda ? No, nie spodziewałam się tylko, że Bryza będzie miała dziecko. Cóż, zawsze była szybką dziewczyną... Chcę więcej, chcę poznać wszystkie szczegóły i chcę, byś rozwinęła wątek.
Albo, wybacz Mamusiu, w beton.

Loki

Nie ma co się rozpisywać - świetne. Proszę o więcej Jezyk

Constance

Z radością dołączam do skandującego tłumu :3.

LovelyLie

Rose! Kiedy nowa część? Wesoly

*skanduje z nimi*

Caine&Diana

PISZ!! PROSZĘ!!!
*skanduje z nimi*

Daisy

Ciekawy pomysł na fanfick. Popapuguję po innych i powiem to samo: Pisz dalej, proszę!
A mam małe pytanko co do tego: To znaczy, że nikt z Coates nie przeżył? Diana, Caine, Drake... Oni wszystcy nie żyją?

Caine&Diana

MAM NADZIEJĘ, ŻE ŻYJĄ!! PROSZĘ NIECH ONI ŻYJĄ!!

Rose

Proszę bardzo. The end. Ale to nuuuuuuuudne wyszło. Nie chciałam wstawiać, bo bałam się, ze zaśniecie.

Co było najtrudniejsze? Chyba powiedzenie rodzicom, że ich córka, sama ma dwoje dzieci. Byli …… zawiedzeni. Oczywiście, dopóki nie poznali dziewczynek i nie zobaczyli jak Brett podaje encyklopedyczną definicję słowa ,, definicja’’ i ,,słowo’’, albo jak Bliss się uśmiecha. Wtedy totalnie zmiękli. Oczywiście, nie mieli pojęcia o Belli ale nie chciałam ich przeciążać. Dorośli dosłownie zalali całe Perdido Beach, szukając swoich dzieci i co smutne- w większości przypadków znaleźli je w grobach na placu. Pełno było reporterów, wtykali te swoje mikrofony wszędzie. Kazali nam mówić i mówić, w najdrobniejszych szczegółach wszystko opisywać. Mieliśmy nawet specjalną audiencję u premiera. Później się spakowaliśmy i wyjechaliśmy. Aż do Nowego Jorku. Jak najdalej od wspomnień. Co było najdziwniejsze? Jedzenia. Pamiętam jak po raz pierwszy weszliśmy do supermarketu. Moje dzieci z oczami jak spodki przyglądały się słodyczom. Ja i Sam oczu nie mogliśmy oderwać od wołowiny czy wieprzowiny, od sera, od tych wszystkich rzeczy których tak nam brakowało. Pamiętam jak poszliśmy do McDonaldu. Co chwilę wybuchałam śmiechem, jak tylko powracał do mnie obraz Alberta w fartuszku, przyjmującego zamówienia na samym początku ETAP-u.
Co było inne? Wszystko. Rząd otoczył nas ochroną jako ofiary ,, rządowej pomyłki’’. Nikt właściwie nie wiedział czym ta ,, pomyłka’’ była. Naukowcy praktycznie opanowali Perdido Beach, przesłuchując wszystkich, przeszukując każdy skrawek terenu. Nie znaleźli nic. Także w sztolni. Nie chciałam o tym myśleć. Nikt nie chciał. Co z naszymi mocami? Wciąż były. Dorośli nabrali jednak wody w usta, i zamknęli je dzieciom. Nie chcieliśmy być szczurami laboratoryjnymi. Miałam jednak dziwne uczucie, że ta zmowa milczenia kiedyś się skończy. Co z nami?

To dobre pytanie. Nie ma na nie jednej odpowiedzi. Lana wyjechała do Europy. Podróżuje, czasem wysyła kartki. Kontaktuje się tylko z Quinnem. ETAP wycisnął na niej takie piętno, że nie wiem czy kiedykolwiek zdoła się pozbierać. Bryza i Jack…. Są szczęśliwi. Alice rośnie i staje się coraz bardziej podobna do matki. Mieszkają w Chicago, a Jach zarządza jakąś ogromną korporacja komputerową. Bryza cały czas do mnie dzwoni i narzeka, że staje się typowa kura domową. Dla zabawy startuje w maratonach; sprawdza jak wolno biegnąc, może wszystkich przegonić. Taylor jest ciąży. Jęczy prawie tak jak Bryza. Naprawdę, nie wiem jak Edilio z nią wytrzymuje. Sam twierdzi, że jestem uprzedzona. Akurat. Quinn mieszka w Los Angeles. Niedawno dostałam zaproszenie na jego ślub. Z kolejną amerykańską top modelka. Ten to korzysta ze sławy. A ja cieszę się każdym dniem. Czasem jeździmy do Perdido Beach, na grób naszej pierwszej córki Belli. Odwiedzamy Howarda- prowadzi tam sklep z pamiątkami. Naprawdę nieźle na tym zarabia, te plakietki z napisem pufffff są genialne.

Astrid powoli otworzyła oczy. Otaczali ją przyjaciele ; zaczerwienieni aż po same uszy. Howard turlał się ze śmiechu po podłodze.
- Muszę sobie to zapisać….. plakietki z puff- ożywił się.- a do tego koszulki z napisem : Sam rządzi i …..
-Nie rozpędzaj się- mruknął Edilio. Chyba perspektywa życia z Taylor totalnie go dobiła.
- Nie wymieniłaś wszystkich.- cicho zauważyła Lana.- Caine, Diana…..
Wstałam.
- Nie wszyscy przeżyją.
Zapadła cisza.
- Mam nadzieję, że to co widziałaś jest prawdą.- powiedział Sam.
Przysunęłam się do niego.
- Ja też. Ale to tylko iluzja.

Mruga

Caine&Diana

Daisy

Kurczę. Nie wiem co powiedzieć. Masz taki style pisania, że czytelnik przenosi się do tamtego świata. Szczególnie jeśli czytając ten tekst, słucha się odpowiedniej muzyki.
Ostatni akapit jest rewelacyjny. Nic więcej nie potrafię z siebie wydusić.

LovelyLie

Nie wiem, co napisać. To jest świetne!
Szkoda, że wszystko okazało się iluzją. Modelka Quinna mnie dobiła (w pozytywnym tego słowa znaczeniu Mruga

). Ogólnie zgadzam się z Daisy. Wesoly

Medium

Świetne. I szkoda, że to tylko iluzja. No i oczywiście Quinn z modelką mnie rozwalił.

Anell

Właśnie miałam skomentować, ale nagle zauważyłam, że dodałaś nową część. Wesoly

Byłam w mieście, gdy nagle tak mnie tknęło: "Boże! Przecież ten ff nazywa się Iluzja! Przecież tytuł nie mógł wziąć się znikąd!!!" Szkoda, że miałam rację. Smutny

Nie myślałam, że skończysz tak szybko, ale podoba mi się. I ja też zgadzam się z Daisy. Mruga

Necklice

Taa, myślałam kiedyś o czymś podobnym. Ale, wracając do tematu... Bardzo mi się podobało twoje opowiadanie.