[fan fick] 7 grzechów głównych

Nicole

Oj, grzesznie się zrobiło... Jezyk

A tak serio: dla mnie bomba. Opis był niesamowity. Opis i kapliczki i Astrid. Jeju, nie wiem, co napisać, bo zrobiło to na mnie kolosalne wrażenie...

I'm not hardcore

Mmm, ale Astrid. Kurczę dziewczyno. Grzeszna Astrid. No, no, no...

Bisqit

Wow, świetnie, jak zawsze!

ale mam wątpliwość: myślałem, że opisujesz śmierć różnych postaci... A Astrid nie umarła(chyba... ;> )

Evolution

Genialne.!

Dawaj tę zazdrość bo nie wyrobię..!

Rose

Zazdrość

Dekka siedziała w cieniu jakiegoś wielkiego drzewa. Nad jeziorem był plac, który pełnił podobną funkcję jak ten w Perdido Beach- to był jakby taki rynek i plac handlowy w jednym. Ale tu było inaczej. Jezioro dało dzieciakom nadzieję- nadzieję na życie z dala od cmentarza, spalonych domów i Draka Merwina. Kilkoro starszych wywlekło na plac instrumenty i zaczęło grać. Tak i już. Byli nawet całkiem nieźli. W ETAP-ie brakowało muzyki. Jak praktycznie wszystkiego, ale Dekka nigdy nie pomyślałaby, ze brak melodii w słuchawkach okaże się tak dotkliwy. Ludzie przystawali i zaczynali tańczyć. Po prostu. Jakby to było coś normalnego. Było w tym coś cudownego i absolutnie wspaniałego. Słońce, muzyka i tańczące dzieci. Dekka niemal miał ochotę się uśmiechnąć. Az zobaczyła Briannę. Stała na samym środku rynku- nic dziwnego, Bryza zawsze była w centrum wszystkiego- i śmiała się odrzucając głowę do tyłu. Jack obejmował ją w pasie. Też się uśmiechał. Zdawali się być tylko w swoim własnym, zamkniętym świecie, do którego nikt nie ma dostępu. Brianna wyprostowała się, stanęła na palcach i wyszeptała coś chłopakowi do ucha. Ten zarumieniał się tak, że dziewczyna wybuchnęła śmiechem. Wtedy on chwycił ją za rękę, obrócił wokół jej własnej osi i uniósł w górę. Brianna wołała coś, co chyba było błaganiem o litość, ale nie mogła złapać tchu ze śmiechu. Jack postawił ja na ziemi i przytulił. A ona obróciła się na pięcie i jakby nigdy nic, po prostu go pocałowała.
Dekka mogła wiele znieść, ale uznała, ze jej wytrzymałość też ma swoje granice. Poderwała się na nogi i wbiegła do pierwszego lepszego domu. Na szczęście był pusty. Jednym ruchem ręki podniosła kanapę i pchnęła ja na ścianę. Pozrzucała obrazy ze ścian i porozbijała lustra. Łzy wściekłości spływały jej po twarzy , ale nie zwracała na nie uwagi. Szafki spadały. Szklany stolik popękał na milion kawałków. Wazony, doniczki i uschnięte kwiaty uderzały w lustra. Wreszcie Dekka klękła na odłamkach szkła i drewna i ignorując ból, pozwoliła łzom spływać po policzkach. Pogrzebała w śmieciach i po chwili znalazła smętne szczątki barku. Wyciągnęła z pod nich butelkę whiskey. Po pierwszym łyku zastanawiała się, czy boli ją tak miłość, czy zazdrość. Po kolejnym, stwierdziła, ze już ją to nic nie obchodzi.

A i : wiem, że grzechów głównych jest siedem. Nawet mam to w tytule ff. Ale grzechem byłoby, gdybym nie umieściła tu największej zbrodni ETAP-u . Morderstwa. Zrobiłąm to w trochę taki nietypowu sposób, więc może sie nie liczy. A i przepraszam za pisanie tyle o tych i samych bohaterach, poprawię się w następnych częściach obiecuję. Po prostu ci są idealni pod moje skłonności do dramatyzowania.

Morderstwo

Potwór.
O czerwonych ustach.
O czerwonych oczach,
w których odbijały się kałuże krwi.
Wąż.
Jego macka śmiga po moim ciele.

Zrywa skórę.
Szarpie mięśnie.
Łamie kości.

Czym na to zasłużyłam?
Ale przecież
Ja sama
Jestem
Potworem
On jest jak rekin: uśmiecha się.
Czerpie radość z każdej rany
Z
Każdej
Kropli
Krwi
Potwór
On
Ja
Zasłużyłam
Na to wszystko
Mordowałam z zimną krwią.
Kłamałam.
Raniłam.
Oszukiwałam.
Innych.
Jego.

I jego.
I siebie.

Tak. Moim największym przewinieniem jest zamordowanie samej siebie.

Ból.
Jak boli.
To potworne. Nieludzkie.
Zamordowałam dziewczynę, która chciała się zakochać.
Zanim dowiedziała się
Czym jest miłość
I czego od nas
Wymaga
Która chciała być wolna
Zanim odkryła
Jaką cenę płaci się za wolność i niezależność
Która chciała być ważna i osiągnąć coś wielkiego.
Zanim zorientowała się
Co trzeba robić ,przewodząc
Jakie decyzje trzeba podejmować
Z czym to się wiąże
Boli
Czy gdybym mu wtedy ustąpiła, nie bolałoby?
Gdybym go nie odepchnęła….
Nie powiedziała ,, nie’’…..

Nie bolałoby?
Być może. Prawdopodobnie. Pewnie.
Miałabym jego usta. I dłonie. I ręce. I słowa. I nadzieję, tak myślę.

Sama przecięłam linę, która miała mnie wyciągnąć z tego bagna. Wszystkie liny.

Duszę się własną krwią.
Jest czerwona.
Czemu wcześniej nie zauważyłam
jak czerwona
Jest krew?
Dlaczego?
Może nie widziałam jej tyle co on. Oni.

Nic nie widzę.
Ciemność
Śmiech
Strach.
I truskawki.
Tak. Krew ma kolor truskawek. Czy to nie absurdalne?
Wszystko jest absurdalne.
Truskawki.
Lato.
Słońce.
Pocałunki.
Radość.

Ciemność.
Ból.
I imię. Imiona.
Sam. Pete.
Przepraszam.

Cisza.
Cisza.
Cisza.

Fire-mup

Bardzo fajny pomysł z tymi grzechami. Oryginalny. A jak już za pewne mówiłam, bardzo cenię sobie oryginalność. Mruga

Do tego świetne wykonanie. Barwne opisy uczuć i przemyśleń. Nie mogę się doczekać dalszych części. Wesoly

Evolution

Jej, świetnie jak zwykle.. Podobało mi się w tych morderstwach, że dopiero w ostatnich wersach wyjawiłaś o kogo chodziło, przez cały czas sie zastanawiałam, kogo uśmiercasz.. ;>

No, i po prostu uwielbiam wątek Brianna&Jack&Dekka... <3

Nicole

Nie mam słów, by opisać to, co czuję. Pierwsza część- jakbym widziała siebię (żarcik taki...

) Druga za to przebiła wszystko. Jestem wstrząśnięta. Gratuluję. To było piękne.

Gaia

Talent w czystej postaci!

Anu.

I'm not hardcore

Siedzę nad tym białym polem dobre 5 minut i zastanawiam się, co napisać.
Że fajne?
Że genialne?
Że super?
Że masz talent i pomysł?
Po co...?
Przecież tu już nic nie trzeba mówić...

Rose

Tak wam się spodobało?
Jej.
Embarassed

Aktualnie dopieszczam moją miniaturkę z Igrzysk Śmierci ( przyśniła mi się- aktualnie to mój ulubiony sen) wię rozdziałów nie będzie przez pewien czas.

Sammy22

O kurczę.. Nie wiem co napisac, naprawdę. Zamurowało mnie.
Padam do stóp.

invisible.

Genialne! Nie wiem co napisać.

E.

Rose

Tak króciutko;).

Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu

Mary cierpiała. Każdy dzień był dla niej jak kolejny sztylet w plecach, jeśli można porównać życie do umierania.
Hmmm. Nikt nigdy nie porównuje życia do śmierci.
A przecież mają one ze sobą tyle wspólnego.
Tak przynajmniej widziała to Mary. Wiele rzeczy widziała teraz inaczej. Na przykład- kiedyś uważała się za normalną osobę. Może nie idealną- ale całkiem normalną, przeciętną. Była Mary, po prostu Mary.
A teraz była nienormalną Mateczką Mary. Nienawidziła, nie mogła znieść tego przezwiska. Odbierało jej prawo do bycia dzieckiem. Matka nie ma prawa być smutna, nie ma prawa się załamać, musi być oparciem. Oparciem dla wszystkich. Pod tym względem, Mary zawsze czuła się podobna do Sama. On miał w sumie podobnie.
Ciemno. Która była? Pierwsza? Druga?
Nieważne.
Dziewczyna powoli zeszła z rowerka. Po łydce spływała jej strużka krwi. Musiała zahaczyć skórą o śrubę. Dziwne. Nie czuła bólu, nic.
Inna sprawa , że mało teraz czuła.
No, może poza złością. I obrzydzeniem.
Ale to było normalne.
I czuła jeszcze pustkę. Straszną, potworną pustkę.
Pomyślała, że chyba wie, jak przestać ją czuć.
Wyszła na dwór. Skierowała się w stronę sklepu. Powoli. Było zimno. To też było dziwne.
Minęła strażnika. Ten, choć zdziwiony, skinął jej uprzejmie głową.
Jasne. Mateczka Mary.
Co może zrobić?
Doszła do pomieszczenia, w którym przechowywano jedzenie dla przedszkola. Weszła. Zamknę.ła drzwi na zasuwkę.
Stanęła

Sięgnęła po ciastko owsiane. I drugie. I jeszcze jedno . I jedno.
Gdy ciastko się skończyły , wyjadła płatki.
Mrożony chleb. Niemal połamała sobie zęby.
Nieważne.
Otworzyła puszki owoców w zalewach i warzyw. Ostre kanty pocięły jej palce. Krew skapywała do syropów.
Kiedy odzyskała przytomność- z tego szalonego amoku- siedziała na podłodze, otoczona pustymi półkami, opakowaniami i puszkami. Słońce wschodziło na niebie.
A pustka wciąż była. Mimo, że Mary czuła się tak obrzydliwie pełna.
Jak świnia. Jak prosię.
Mateczka Mary.
Zwinęła się w kłębek. Szlochała. Pomyślała o swoim bracie, Johnie. O dzieciach.
Szlochając jeszcze głośniej, podcięła sobie nadgarstki kantem puszki.

Słońce stało wysoko.
Dzieci płakały.
John płakał.
W przedszkolu zapanował głód.
Ale Mary czuła się pełna.

I'm not hardcore

To jest zbyt piękne by mógł to napisać normalny człowiek.
Dopracowane.
Idealne.
Cudowne.
3 ostatnie zdania - Padam

Emilly

Świetne !
Cudowne !
Kiedy następna część??

Evolution

Świetne, wspaniałe, genialne..

Padam na twarz i czekam na więcej.. ;>

Loumee

Dobrze... ogarnęłam to wszystko. Piękne.
Ale widzę, że minął miesiąc od ostatniego wpisu.
Będą jeszcze?
Będą?

Rose

Gniew

Czym był gniew?
Caine często się nad tym zastanawiał. Może było on uczuciem? Może stanem? Trudno było powiedzieć.
Właściwie, to Caine się nie złościł.
Nie w taki sposób jak inni ludzie. Jako dziecko wściekał się, gdy inni zabierali mu coś należącego do niego.
Ale teraz…
Teraz miał masę czasu na rozważania tego typu. W sumie bycie królem Perdido Beach okazało się dziecinnie łatwe.
Wszyscy myślący ludzie odeszli nad Jezioro, czym Caine nie był specjalnie zdziwiony.
Mądrzy ludzie nie zapominają. I mają intuicje.
Ci, którzy zostali, jej nie mieli.

Ale czego się spodziewać po przerażonych, brudnych i głodnych dzieciakach?
Przecież nie chłodnej analizy rzeczywistości.

Chłopak rozparł się na fotelu, kiedy do jego gabinetu wpadła Taylor.
Taylor.
Kolejna idiotka.
Sam miał Briannę, a Caine doskonale wiedział, ż Bryza była o niebo bardziej przydatna od Teleporterki.
No ale, trzeba brać co dają.
- Czego?- warknął oglądając sobie paznokcie. Aż mina dziewczyny przykuła jego wzrok.
Taylor wyglądała, jakby nastał najpiękniejszy dzień jej nędznego żywota. Zwykle miała podobny wyraz twarz, gdy kroiła się jakaś niesamowita plotka.
- Nawet nie uwierzysz, jak twój braciszek układa sobie życie.- Stwierdziła głosem drżącym z emocji.
Caine zwykle zbyłby ją, albo powiedział coś w rodzaju ,, Co mnie obchodzi mój brat?’’
W gorsze dni wyrzucił z pokoju.
Ale emocje Taylor, jej podekscytowanie…. Zaciekawiły go.
- Przejdź do setna, o co chodzi?
Dziewczyna niemal drżała. Chłopakowi wydawało się, ze zaraz zacznie podskakiwać.
- Jak zapewne wiesz, jego słodka królowa lodu, jest wciąż nieobecna. Ale to nie przeszkadza u w rozwijania swojego życia uczuciowego
Ach, tak. Caine mógłby przewidzieć , ze będzie chodziło jej o coś takiego. Taylor miała wręcz chorobliwą obsesję na punkcie Sama.
- A więc chciałaś mi opowiedzieć o życiu uczuciowym mojego brata? Co za zajmująca kwestia. Wynos się stąd, albo ci…
- Caine, ty nawet…
- Królu, jeśli łaska.
Dziewczyna nerwowo zachichotała. Kilka razy wyleciała przez drzwi z hukiem i chyba nie chciała powtarzać tego doświadczenia.
- Jasne, Królu. A wiec, Sam układa sobie to życie z całkiem ładna dziewczyną… .całkiem ładną dziewczyną, którą doskonale znamy….- tu spojrzała na niego znacząco.
W sercu Caina ( tak, tak on je ma!) zakiełkowało straszne podejrzenie. Ale nie, to niemożliwe.
-W dodatku- ciągnęła Taylor, robiąc efektowną pauzę.- Sammy spodziewa się potomka.
-Zaraz, zaraz.- Caine wstał.- Ty mnie wkręcasz, czy Sam naprawdę będzie miał dziecko? Z kim, na litość boską?
No i Taylor nie wytrzymała. Podskoczyła i zaniosła się nieopanowanym chichotem.
- Z ….twoją ….kochaną ….Dianą!
I w tym momencie zrobiła o jeden krok za dużo.
Caine wyciągnął przed siebie ręce, a dziewczyną rzuciło o ścianę z siłą, która mogłaby powalić szarżującego nosorożca.
Jej głowa odbiła się jak piłka, zostawiając krwawy ślad na farbie. Ciało znieruchomiało na podłodze.
Krew w żyłach chłopaka zamieniła się we wrzątek. Wydał z siebie odgłos , który mógłby być krzykiem, ale brzmiał jak ryk.
Biurko, krzesła, zwiędnięta paproć w doniczce, deski z podłogi, obrazy na ścianach- wszystko zawirowało wokół niego. Podłoga- właściwie jej resztki- zatrzeszczały złowrogo, ściany się zatrzęsły.
To był huragan.
Kiedy wszystko się skończyło, Caine leżał wśród odłamków i resztek ratusz, z krwawiącym od walenia w szyby, zaciśniętymi dłońmi.
A więc to był gniew.
To było po prostu szaleństwo.
Kiedy był młodszy, wściekał się, kiedy zabrano mu coś, co należało do niego.
Diana była jego.
Tm razem Sam ruszył o jeden krok za dużo.
A Caine wstał i idąc przed siebie pomyślał ponurą, wściekłą i słodka satysfakcją, że on już się postara, żeby krok jego braciszka miał jeszcze bardziej spektakularne konsekwencje, niż krok Taylor.

Nicole

OMG. Różyczyko, nie wiem, ile razy już to pisałam, ale jesteś po prostu mistrzem.