[Fan-Fick] "Era mroku"

Loki

Cisza!!!
Nicole - szlaban!

A rozdział - rozpływam się z zachwytu Wesoly

Przebieraj tymi cud-paluszkami, bo podskakuję na taborecie niecierpliwiąc się, a przez ciebie to już 4 krzesło (!)

Fire-mup

Bisqit

Yyyyy..
Yyyyyyy...
Y......
Wow!

Fire-mup

Jeszcze nieskończona, więc zastrzegam sobie prawo do zmian w tekście. Pewnie będzie szło trochę wolniej, gdy będę pisać na bieżąco, ale kit z tym. Mruga

W fazie II akcja się dość mocno rozszczepi, mam nadzieję, że taki obrót spraw przypadnie wam do gustu.

Prolog niezbyt rozwinięty, ale myślę, że oba fragmenty idealnie pasują do fabuły. Wesoly

Od razu ostrzegam, że nabazgrałam tam jakichś bzdur, w których sama się często nie łapię. *zakrywa łapkami oczka*
Tak więc:

Faza II: Niszczycielka

Prolog.

Wciąż pamiętam świat, widziany oczami dziecka.
Odczucia te, powoli znikają za tym, co wiem teraz.
Gdzie zginęło moje serce?
Niesprawiedliwie wymienione za prawdziwy świat.
Och, jak chcę powrócić do wierzenia we wszystko i nie wiedzenia niczego...

Gdy czas mijają przed moją twarzą, gdy wojna szaleją przede mną.
Odnajduję siebie w ostatnie dni swojej egzystencji.
Tego pasożyta we mnie zmusiłam, by odszedł w mrok burzy, kłamstwa i zła.
Chociaż on, to i ja.

Evanescence: Field of Innocence.

“Miotający się ciągle Demon mnie okala
I płynie wokół wiatru nieuchwytnym drżeniem,
Połykam go i czuję, jak płuca mi spala
I napełnia je wiecznym, zbrodniczym pragnieniem.”

Loki

Jak się tajemniczo zrobiło. I mhrocznie....
Zaraz, zaraz, dopiero do mnie dociera... FIRE ZNOWU PISZE! TAAAAAAAAAAAK! Wesoly

Do boju Karaluszkui, czekam, czekam, jak zawsze krwi rządna czekam!

LovelyLie

Fajny ten prolog. Czekam na dalszą część.. Jestem niecierpliwa, więc uwaga! Jezyk

Ach, gdyby mój ff odwiedzało tyle osób.. marzenia Jezyk

Rose

Taaaa, moje marzenie też. fire chyba sobie o mnie zapomniała. Ale dopuki pisze, to jej wybaczam.
Very Happy

NARESZCIE FAZA DRUGA! (skaczę ze szczęścia) Nie będę ci pisać, że genialnie- przecierz sama to wiesz. Mruga

Mam tylko pytanko: Astrid wciąż jest narratorką?

Kate

Dopiero dziś przeczytałam wszystko od początku Wesoly

i totalnie mnie zatkało

To jest świetne! Ale to słyszałaś już nie raz Wesoly

Fire-mup

Kate

Jak zwykle świetnie Wesoly

Ale powiało grozą.... Ufff.... Wesoly

Loki

I znowu moje emocje sięgają zenitu... Kcham Cię za to, wiesz?
Astrid, poor little Astrid, czyli panna Ellison nie wytrzymuje psychicznie... Nie dziwię jej się. Porypane to wszystko w znaczeniu jak najbardziej pozytywnym.
A Caine i Diana, jak zwykle grają rozkoszną parą. Słodko Wesoly

Mniej słodko, że tylko oni żyją. No i Robal, ale Robal.... no, to Robal!
Najlepsze, że mimo iż wiem, że muszą przeżyć (wiadomo, chyba że walniesz coś na totalne zaskoczenie) boję się o nich. Atmosfera grozy się udziela, oj udziela się. Znowu mam ciarki na plecach. A dopiero się zaczyna!

Gusia

Fire pisz więcej, bo świetne

Nicole

Fire- mum, jesteś the best... Czytałam z zapartym tchem, dopiero na końcu zaczęłam normalnie oddychać. Jak Ty to robisz, że tak na mnie działasz? Jezyk

Że później cały dzień chodzę i modlę się, żebyś to wyjaśniła, żebyś napisała coś najszybciej jak się da, żebyś dała happy end...
I wydaje mi się, że u Ciebie Caine jest jakiś taki bardziej ludzki...;>
Czekam na więcej Wesoly

Rose

A ja płaczę........ Najpierw Sam umiera, potem Jack, a teraz Brianna..... zamierzasz zabić wszystkich moich ulubionych bohaterów! !!!!????

Dobra uspokoiłam się. Ale tak działa na mnie ten fan- fick- nie wiem czy płakać czy się śmiać ( oczywiście w sensie pozytywnym!) Very Happy

Super, jak zwykle, ale wszyscy ci to mówią więc nie będę zasypywać komplementami. Mruga

Medium

Dopiero teraz wszystko przeczytałam i nie wiem co powiedzieć. To jest tak super, że aż mowę mi odjęło na chwilę.
No i pomysł niesamowity, w życiu coś takiego nie przyszłoby mi do głowy.
Czekam na ciąg dalszy z niecierpiliwością.

Fire-mup

Dziękuję bardzo. Embarassed

Ciekawa byłam, czy coś zauważycie, ale nie zauważyliście.
A co?
Brakowało jednego ciała. Twisted Evil

Roz. 2 ‘Złamana Zasada’

-Boli cię. – powiedziała po raz tysięczny znudzonym głosem Diana, wbijając mu palec w napięte mięśnie przedramienia. Zacisnął powieki. Bolało, owszem. I to niewyobrażalnie. Przez cały dzień niósł ją bez użycia mocy, jedynie z krótkimi postojami. Ledwie żył, a ona mu to jeszcze utrudniała. Chciała mu pokazać jaki jest słaby.
-Boli cię.
-Przestań do cholery !!!
-Nie. – ona także była wyczerpana, lecz nie okazywała tego.
-Słuchaj, mogłem cię tam zostawić. Mogłem po prostu pójść dalej nie oglądając się za siebie. Nawet nie wiesz, o ile łatwiej by mi było. Ale nie, męczę się z tobą już od paru godzin. Więc mogła byś łaskawie mi w tym pomóc!
-Nie.
Nie wytrzymał. Rzucił ją na ziemię, poczym wybuchnął.
-Co ty właściwie chcesz osiągnąć!?!? Chcesz, żebym cię tu zostawił? Czy może chcesz po prostu doprowadzić mnie do szału, bo jak na razie wychodzi ci doskonale! – wrzasnął.
-Nie. – jęknęła strzepując kurz z ubrania. Nie była w stanie się podnieść. – Chcę ci udowodnić, że jesteś już zmęczony i potrzebujesz przerwy, więc daruj sobie te żałosne popisy, bo nie robią na mnie wrażenia.
-Eeeee... Acha. – poczuł się niezręcznie. Chciał pomóc jej wstać, lecz w rezultacie nie dość, że dziewczyna nie ustała, to jeszcze pociągnęła za sobą nie mogącego utrzymać się na nogach Caine’a. Leżeli w niezwykle niewygodnej pozycji jedno na drugim, ale żadne z nich się nie ruszyło. Żadne nie miało na to siły.
-A gdzie Robal? – Sapnęła Diana.
Chłopak rozejrzał się. Przez dłuższy czas nie zwracał uwagi na to, czy ktoś w ogóle z nimi idzie.
-Nie ważne. Nie potrzebujemy go. Zaraz idziemy dalej.
-No chyba cię pogięło! Ledwie żyjesz!
-Dam radę. – wycedził przez zęby.
-Ty cholerny, egoistyczny socjopato! Ja chcę przerwę! Już!!!
Westchnął cicho. Nie miał siły się z nią kłócić. Szybko znaleźli dogodne, osłonięte miejsce pod drzewem.
-Śpij. Ja potrzymam wartę. – rozkazała. Położył się, a ona usiadła obok niego opierając się o pień. Zdążyło zrobić się już zupełnie ciemno.
Nagle, Caine poczuł jej dłoń gładzącą jego włosy.
-Co ty robisz? – spytał zaspany.
-Co? Nic. Sprawdzałam, czy masz mocny sen.

Chłopak cicho jęknął. Wszystko go bolało. Nie wiedział, czego te bestie od niego chciały. Nie miał mocy. Po prostu ostatnim co zapamiętał, były zębate paszcze dorosłych i te ciemne oczy.
Zaraz, zaraz... Ciemne oczy?!
Powoli podniósł wzrok. Rzeczywiście. Nad nim stała czarnowłosa dziewczyna, o ciemnych oczach. Był to dość dziwny widok.
-Dzień dobry. – szepnęła słodko.
-Co ty k**** do mnie pie******? – wydusił.
-Chcę ci coś pokazać.
Mówiąc to, położyła dłoń na jego czole. Przed jego oczami zaczęły przelatywać obrazy.

Chłopak z długą, czerwoną macką zamiast ręki, pędzący na czele watahy zmutowanych kojotów. Uśmiechający się do dzieciaków, na które czekała dziura z betonem - jego własnym wyrokiem. Stojący, nad kulącą się na ziemi postacią, wyjącą z bólu.

Podobało mu się to. Chciał, aby dziewczyna pokazała mu więcej. Uśmiechnęła się nieludzko, poczym spełniła jego prośbę.

Zobaczył siebie, na czele wielkiej armii. Jego własny świat, podbity i zniewolony. Zależny od jego woli. Jego największych wrogów, tarzających się przed nim po ziemi i błagających o litość.

Nagle obraz zniknął. Popatrzył na dziewczynę. Jak na zbawicielkę, swoją mistrzynię.
-Chcesz tego? – zapytała.
-Tak.
Nagle jej oczy wypełniły się niezdrowo-zielonym blaskiem.
-Będziesz musiał zapłacić.
-Zrobię wszystko.
-Owszem zrobisz. Lecz nie w tej postaci.
Po raz pierwszy od wielu lat ogarnął go strach, gdy dziewczyna nachyliła się nad nim odsłaniając szereg ostrych zębów.
Nikt nie słyszał jego krzyku wśród pustyni. Nikt nie słyszał błagania o szybką śmierć.

Medium

Właśnie zastanawiałam się, co się stało z Drake'em. Wyszło ci jak zwykle świetnie. Szczególnie Caine i Diana razem byli niesamowici, ale chce też wiedzieć co stało się z moim ulubionym panem biczorękim, chociaż jeszcze nim nie jest Wesoly

, czyli z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy.

Masz niesamowity styl pisania, normalnie własną książkę musisz wydać. Czyta się zrozumiale i przyjemnie. No i wielką wyobraźnię. W szkole tak mówili o mnie, ale przy Tobie jestem analfabetką [kłania się].

Loki

[przywala sobie dłonią w czoło-PLASK!]
Jak mogłam zapomnieć o Drake'u?! On był się nie dał tak łatwo, oj nie. Jego nie da się załatwi ot tak.
I podoba mi się, że nawet w scenie mega-dramatycznej, potrafisz pokazać głębsze emocje - ta sytuacja z Cainem i Dianą. Niby są wykończeni, nie mogą iść dalej, padają z wycieńczenia... ale drobne gesty, takie jak dbałość Diany o zdrowie Caine'a, czy to gładzenie po włosach.... Rozkosz dla czytelnika, taki wielki i mega-miękki materac w którym człowiek zanuża się, odpręża, zapomina o bożym świecie...
Ale wróćmy do ukochanego przez miliony nie-do-końca-Biczorękiego, który najwidoczniej tymże Biczorękim ma się na powrót stać. Jak przypuszczam "ceną" za biczuś-rączkę, wierne stado kojotów i całą resztę atrakcyjnych bonusów, ma być posłuszeństwo... Gaiaphage? Bo jest jeszcze kwestia tego, czy Ciemność jeszcze żyje w tym świecie i pod jaką postacią przebywa...
STOP! Mój komentarz staje się dłuższy od rozdziału. Krótko - super, kocham, czekam, Padam

Fire-mup

Dziękuję bardzo za pozytywne komenty. Medium - nawet mnie nie denerwuj, twój ff jest boski. Wesoly

Roz. 3 ‘Królowa Śniegu’

Stała u wejścia sztolni w sukni z kryształków lodu. Z jej wnętrza wydobywał się lodowaty wiatr, lecz nie było jej zimno, gdyż była jego częścią. Cały świat pokrywały bryłki zielonego i białego mrozu, a ona była jego królową. Królową śniegu.
W upiornej ciszy weszła do swego królestwa, gdzie czekał jej jedyny Pan.
Była jego oczyma. Istotą neutralną, którą nie mógł się pożywić. Wybranką.
Lecz nie jedyną.
Głos rozległ się w jej głowie, lecz nie należał do Pana.
W rogu groty stała blada dziewczyna o długich do pasa ciemnych włosach i ciemnych oczach. W odróżnieniu od niej ubrana była w czarny strój łowiecki. Opierała się o ścianę i patrzyła na nią z pogardą.
Kim Jesteś?
Jestem Łowczynią.
Były praktycznie w równym wieku. Wydawało się jej, że ją zna. Smukła i piękna, kojarzyła jej się z kimś. Lecz jej wspomnienia nie działały.
I nie jestem słaba. Nie tak, jak ty.

-Astrid! – krzyczał. Po ochrypłym głosie stwierdziła, że robił to już od dłuższego czasu.
-Luke, nie mogłeś mnie normalnie obudzić? – zapytała urażona, nie otwierając zaspanych oczu.
-Obejrzyj się.
Dziewczyna niepewnie spojrzała pod siebie. Ujrzała ziemię... z odległości pięciu metrów. Samoistnie opadła na ziemię.
-Jak ja to zrobiłam?
-Mnie się pytasz? – był wyjątkowo chmurny. – Musimy iść. Zmieniamy kierunek.
-Myślałam, że nie wiesz dokąd się kierujemy. – zauważyła.
-Bo nie wiem.
Zatrzymała się.
-Kłamiesz.
Uśmiechnął się nonszalancko.
-Dlaczego miał bym kłamać?
-Bo jesteś z ETAPu.
Spojrzał na nią zdezorientowany. Ona zaczęła się śmiać i popatrzyła na niego z wyższością.
-Zdradziłeś się kilka razy. Zapytałeś: co on ci wmówił?. Nieświadome przyjmowanie do wiadomości zdarzeń, które nie miały miejsca naprawdę za sprawą Gaiaphage, to moja własna teoria, którą wymyśliłam jeszcze w ETAPie, lecz o tobie o niej nie mówiłam. – widząc jego minę dodała- Jestem Genialną Astrid, zapomniałeś? – stwierdziła samej sobie o tym przypominając.
-To o niczym nie świadczy. – powiedział władczym głosem, nie znoszącym sprzeciwu a’la Dorian.
Ale nie poddawała się.
-To nie jedyne twoje potknięcie, ja zauważam takie rzeczy. Mam mówić dalej?
Jego twarz pociemniała z gniewu.
-Posłuchaj – zaczął niebezpiecznym tonem. – Uratowałem ci życie, mogła byś okazać mi choć cień wdzięczności!
-Tobie, czyli komu?
-Nie zaczynaj znowu....
Odsunęła się od niego.
-Jak mam ci zaufać, jeśli nie mam pewności, że za chwilę nie zamienisz się w zielonego potwora?! – jej głos był prawie płaczliwy.
Spojrzała mu w oczy. To one go zdradziły. Zobaczyła w nich wielki żal. Było mu przykro, że musiał ją okłamać – widziała to.
-Miałam rację. – powiedziała oskarżycielskim tonem. – Ty wiesz. To wszystko to byłeś ty!
Został pokonany, wiedział o tym.
-Okłamałeś mnie! Okłamałeś wszystkich, ty... – nie dokończyła ponieważ mocno przyparł ją do drzewa. Jego rysy stężały.
-Posłuchaj – wycedził. – Za to co widziałaś, powinienem cię teraz zabić, rozumiesz?
Nie wiedziała co powiedzieć była w szoku.
-Ale nie zrobisz tego – szepnęła.
-Nie, nie zrobię.
-Dlaczego?
Puścił ją i spuścił głowę.
-Bo cię kocham. Jako jedyną na świecie.

Obudziła się z krzykiem. Serce jej waliło, a włosy przykleiły się do spoconego czoła.
-Spokojnie. To tylko sen. – powiedział chłopak siedzący obok.
Dziewczyna energicznie pokręciła głową.
-Wizja?
Przytaknęła.
-Opowiesz mi o niej?
-Nie, jeszcze nie teraz. Muszę to sobie wszystko poukładać.
-W porządku.
Nie, wcale nie! Chciała wykrzyknąć. Nic nie było w porządku!
Wiedział o tym, lecz nie chciał wywoływać na niej presji, widziała to w jego oczach. Lecz nie miała mu tego za złe. Uratował ją. Tak, jak i całą resztę. Był bohaterem, to było jego przeznaczenie. A jej przeznaczaniem było pomaganie mu. We wszystkim.
-Muszę pobyć sama. – szepnęła.
-Jak sobie życzysz, Orsay.