[Fan-fick] Cienisty Cień.

Buka_Muka

ETAP.

ETAP to nie Ekstremalne Terytorium Alei Promieniotwórczej.
To nie miejsce, gdzie rządzą się dzieci.
To też nie jest świat bez dorosłych.

To sposób życia.

***

Quinn wesoło pogwizdując wyszedł z budynku. Mimo późnej godziny, on wciąż miał jeszcze wiele spraw do zrobienia. Nie mówiąc już o przygotowaniu sprzętu do następnego połowu. Nie mógł też zaniedbać swojej wiernej załogi, garstki ludzi całkowicie mu posłusznych. Dzięki nim czuł się niezastąpiony. W przeciwieństwie do niektórych, zdawali sobie sprawę, że to właśnie na jego barkach spoczywa wyżywienie dzieciaków.

Skierował się w kierunku plaży.
To właśnie w tym miejscu się wychowywał.
Ciągle pamiętał swoje pierwsze kroki, nieśmiałe spotkania delikatnych stóp z rozgrzanymi drobinkami pasku. Uśmiechnął się lekko. To miejsce było jego prawdziwym domem.
Gdy był młodszy, jego uwagę zajmowała głównie plaża. Przed jego oczami przeleciały setki piaskowych budowli, które zbudował własnymi dłońmi. Te same, co teraz karmią mieszkańców miasteczka.
Jednak potem poznał Sama, który namówił go surfowania. Pokazał mu podstawy tego, co później nazywał swoim życiem. Stał się jego przyjacielem. Bratem. Mijały miesiące, a on z każdym dniem był coraz lepszy w pływaniu. Jego życie było proste - on, Sam i fale rozbijające się o kant deski.

Pogrążony w wspomnieniach dotarł na pomost. Jednak ku swemu zdziwieniu, nie był sam.

___________________________

I co o tym sądzicie? To tylko początek. Taki prolog, dlatego też nie chciałam dawać na początek zbyt dużo tekstu.
Chciałabym poznać wasze prawdziwe opinie.

Perc

Ok. Prawdziwa? Nie wiem jak to ocenić... bo jest to trochę za krótkie, i nie podaje praktycznie nic co będzie w dalszych częściach. Ale masz ciekawy styl. No i w końcu w jakimś ff Quinn gra większą rolę

Drake'owata

Ciekawe, ciekawe! Pisz dalej szybko... Pierwszy raz spodobał mi się fF, mam prośbę, tak żebym nadążyła z czytaniem, to pisz tak krótko jak tutaj, ok?
Tylko czy to przypadkiem Quinn nie nauczył Sama surfować?

Rose

Trochę krótkie, ale intrygujące. Niezbyt lubie Quinna, ale jego narracja jest świetnie poprowadzona, więc mi to nie przeszkadza. Jakby to powiedzieć....
Mam ochotę na więcej!

Ladriska · Gość

Porządny styl i ciekawy początek, a także ciekawy bohater... Mam nadzieję na dobry ff i czekam na więcej. Styl masz genialny. I nie wstawiasz wciąż dialogów. Ja tylko w jedny swoim ff nie użyłan prawie dialogu /skazana/. A tak to wciąż. Oczywiście dialogi są ciekawe, niosą ożywienie, są w nich emocje, ale fajnie gdy ktoś umie opisać życie tak dobrze jak ty. Tylko może trochę dłuższe części, yhmm?

Bisqit

Dla mnie za krótkie, ale jak na razie intrygująco... Nie przepadam za Quinn'em, ale może dzięki tobie gop polubię... ;>

Tytuł mnie rozwala! "Cienisty cień"! Wesoly

Coś jak "mało maślane"!

amnaese

Pomysł ciekawy, bo Quinn nie jest postacią pierwszoplanową. Na razie trudno mi ocenić, ale ogólnie jest wciągające, pozostawia wiele "niedosytu". Czyżby to była zachęta na więcej?

I'm not hardcore

Córeczko *płacze ze wzruszenia*. Patrzcie i podziwiajcie jaką mam zdolną córcię!
Cieszę się, że masz oryginalny tytuł no i pomysł - Quinn, lubię jak odgrywa większą rolę, ze względu na to, że może być "Quinnem żywicielem" albo "Quinnem farbowanym liskiem" Jezyk

No,córuchno,kontynuuj,bardzo,bardzo intrygująco się zaczęło. Zobaczymy co będzie dalej...

Buka_Muka

Drobna sylwetka leniwie migotała wśród cieni nocy. Zdawało się, że stoi na krańcu pomostu i równocześnie jej tam nie ma.
Quinn w rytm bicia serca podszedł bliżej. Mimo iż jego umysł darł się wniebogłosy, namawiając do ucieczki, on sam mimowolnie parł przed siebie. Czuł, jakby coś trzymając go za bluzkę przyciągało do siebie. Oblała go fala zimnego strachu. Nie panował nad sobą. Czuł swoje ciało, lecz to nie on nim kierował.
Będąc w połowie pomostu, wyraźnie widział tajemniczą postać. Ciemne, długie włosy bezwładnie bawiły się w berka się z lekkim, ciepłym wiatrem wiejącym z nad jeziora. Quinn nie potrafił rozpoznać płci osobnika, ale był pewien jednego: stało przed nim małe dziecko. Na oko mogło mieć 7 lat, może więcej. Drgnął lekko, gdy do jego uszu dotarł cichy dźwięk. Łamiący się, piskliwy, samotny szloch. Dotychczasowy strach ustąpił miejsca wzbierającej się w jego sercu litości. Dziecko płakało.
Nie zdając sobie sprawy, przyspieszył tempo. Jego ciało uwolniło się z dziwnych objęć, które kierowały nim przez ostatnie chwile.
Łup!
- Cholera! - przeklął głośno, po czym ściszył głos, dodając parę innych epitetów pod nosem.
Rozpaczliwie machając usiłował utrzymać równowagę. Wpatrzony jak idiota przed siebie, nie zauważył pękniętej deski. Pech chciał, że akurat na niej właśnie postawił nogę. Ta natomiast, ze starości nie wytrzymała ciężaru nastolatka łamiąc się pod nim na pół.
Rybak walcząc z zaklinowaną koniczyną, usiadł zrezygnowany, nie przerywając wymyślać nowych wiązanek przekleństw. Zawsze coś mu się musiało przytrafić. Potknięcie się na prostej drodze czy poślizgnięcie na lodzie należało do jego i tak napiętego harmonogramu dnia. A teraz to!
Poirytowany podniósł wzrok. Jego oczy spotkały się z nieznajomym. Z mokrej twarzy wyczytał jedno: przerażenie. Był to chłopiec. Miał bladą twarz, wykrzywioną grymasem, który mógł uchodzić zarówno za podenerwowany uśmiech jak i chwilowy opad szczeny. Jednak jego oczy, czarne jak otaczająca ich noc, wpatrywały się w niego ze strachem.
- Nie bój się mnie - rzucił cichym głosem w kierunku dziecka. Było mu wstyd, że spowodował u niego taką reakcję. Chciał dodać coś jeszcze, ale znowu poczuł to dziwne uczucie. Nie mógł się ruszyć. Nie mógł nic powiedzieć.
Quinn poczuł, jak w gardle robi mu się wielka gula. To nie było normalne. Ze wszystkich jego narządów, tylko oczy pozostały mu posłuszne. Teraz on, wpatrywał się z przerażeniem w chłopca.
A potem nieznane dziecko zniknęło.

Drake'owata

No, no... ciekawie! Ja chcę jeszcze!! Dziękuję przy okazji za krótkie rozdziały!

Buka_Muka

Drake'owata

Buka_Muka

____________________

Znowu się przyśniła. Przerażona twarz małego dziecka. Łzy. Czarne, puste oczy.Blada skóra, jakby opatulona kilka razy w mące raz po raz wracała do niego w snach.

Quinn otrząsnął się, chowając głowę w rękach.
- Stary, kurde blade wyluzuj się. - powiedział stanowczo do siebie.
- No właśnie, opanuj się stary. Jak tak dalej pójdzie na nic się nikomu nie przydasz - przedrzeźnił go inny głos. Niechętnie podniósł wzrok wiedząc już kogo zobaczy. Taylor, jedna z najmniej lubianych a najbardziej irytujących go osób. Wścibska plotkara, będąca zawsze tam gdzie nie powinna być. Wpychająca nos w nieswoje sprawy.
Święta krowa - prychnął w myślach, wkładając na siebie wczorajszą koszulę. Teraz było mu już wszystko jedno, czy ma na sobie nowe ciuchy z pierwszych stron gazet czy też stare szmatławce. Zmienił się. A może to jednak ETAP go zmienił?
Ignorując gościa przeszedł do kuchni, gdzie czekały na niego resztki z wczorajszego posiłku. Ułożywszy sobie śniadanie na tacy, odwrócił się w kierunku stołu.
- Jesteś nad wyraz niegościnny, mój ty rybaku z Tęczowej Doliny - rzuciła zjadliwie, łapiąc jego ostatnie zachomikowane jabłko. Jedyne, które nie zostało jeszcze zeżarte przez owady.
- Jesteś nad wyraz nieskromnie ubrana, moja ty rusałeczko - odparł znacząco patrząc na jej skąpą miniówkę i dziwne... nie wiadomo co, zajmujące miejsce bluzki. Jedno było pewne: cokolwiek było celem tego ubrania, więcej ono odkrywało niż zakrywało. Gdyby w porę nie oprzytomniał, przypominając sobie z kim rozmawia zapewne upuściłby wodze swojej fantazji.
Uśmiechnął się krzywo, skupiając wzrok z powrotem na jej oczach, po czym dodał szeptem: - szkoda tylko, że Sam preferuję chodzące doskonałości w grzecznych odcieniach.
Z satysfakcją przyglądał się, jak na jej twarzy pojawia się plamka złości. Jej oczy niebezpiecznie iskrzyły.
- Sam chce cię widzieć. Podobno zaszły jakieś komplikacje, przez co zwołuje całą Radę. Co prawda nie wiem, na co ma mu się przydać taki nieudacznik jak ty, ale cóż. Może potrzebuję kogoś do wycierania podłogi w salonie, rybko.
Chwilę później już jej nie było.

Quinn z niechęcią wpatrywał się w miejsce, w którym przed chwilą stała.
Zaczynał mieć paranoje. Od kilku dni wszyscy zdawali się mu kojarzyć z jego ostatnią przygodą nad jeziorem. Taylor znika, ktoś ma takie same włosy, a trzeci płaczę. Psychika szwankuje, a Sam jak zwykle wszystko olewa.
Nie myśl o tym - rozkazał sobie i zaczął zastanawiać się nad powodem zebrania. Co on może od niego chcieć? Po znalezieniu kilka dni temu nowej ławicy, ryb im było pod dostatek. Czyli sprawę jedzenia można wykluczyć. Może znowu jakieś dzieci się pobiły? Też wątpliwe. Nie wzywano by go wtedy na naradę.
Z ciekawością pomieszaną ze zmęczeniem ruszył w kierunku ratusza. Była 16. Zwyczajowo o tej porze dzieciaki dostawały skromne porcję jedzenia. Dla niego ta godzina była poświęcona odpoczynkowi po całonocnym wędkowaniu.

Bisqit

Mmmm... Smakowite! Ta część trochę spokojniejsza... Mam nadzieję, że akcja się rozkręci? ;>

Rose

Świetne. Kto by pomyślał, że nasz rybak ma w sobie tyle goryczy, co do dawnego kumpla....
A Taylor ci wyszła idealnie wkurzająca, normalnie cud miód ultramaryna!

Empathia

Star

No właśnie zauważyłam, jaką mam zdolną córeczkę. Mam nadzieję, że wrócisz do pisania jak wrócisz z wakacji Wesoly

Anaid

Hah, świetne!
Godne samego Granta...
A może nawet lepsze! Mruga