Atramentowa Trylogia Cornelii Funke.

Blacku.

Tematu poświęconego tej serii jeszcze nie widziałam, więc postanowiłam go założyć.
W skład tej trylogii wchodzą: Atramentowe Serce, Krew i Śmierć.

Opis serii na stronie empik.com:

Megumi

Czytałam serę, ba, nawet mam wszystkie trzy części, stojące na półeczce. Cóż moge powiedzieć - pierwsza część jest do połowy nudna, akcja jako taka zaczyna się rozwijać po jakimś czasie, więc trzeba dotrwać. Druga część już o wiele ciekawsza, praktycznie nie ma żadnego 'hamowania'. Trzecia część również trzymała poziom, ale jakoś tak mnie rozczarowała. Spodziewałam się czegoś innego, ale cóż...
Moim skromnym zdaniem umiejętnośc Mo może by się przydała, kto wie, co można byłoby przywołać xD

Thresh

Czytałam. Zdecydowanie pierwsza część najlepsza, a 3 nawet nei dokończyłam, tak mnie zanudziła.

Poza tym znałam już zakończenie dzięki pewnej papli

.
Ale pierwsza część tak przejmująco opowiada o miłości do książek. I dlatego mi się bardzo podobała.

Blacku.

Cóż, ja też spodziewałam się nieco więcej po Atramentowej Śmierci, bo przez pierwszą połowę książki prawie nic się nie działo.
Tresh - spoilerujące paple czasem się przydają Wesoly

Pierwsza część była, jakby to ująć... owiana tajemnicą postaci z książki Fenoglia.
Megumi - ktoś mógłby wtedy napisać, że bariera znika :3 Ale wtedy byłoby nudno. Gdyby jedna ktoś miał taką moc, to pewnie z ograniczeniami, a jeśli nie, to Gaiaphage spróbowałby zabić tę osobę. Ba. Robiłby wszystko, aby ją zabić.

panache

Czytałam, czytałam.
Nie wiem, która część najbardziej przypadła mi do gust - hmm może druga? Moim zdaniem wszystkie trzymały poziom. Seria trochę nie w moim stylu, ale podobała mi się. Taka jakby bajkowa atmosfera. Moją ulubioną postacią jest i będzie zawsze nieodwołalnie Smolipaluch <3 Cała jego historia była wg mnie najciekawszym elementem książki i żałuję, że nie było więcej opisanych szczegółów. Drugim po Smolipaluchu ukochanym bohaterem był Farid i strasznie żałowałam, że wątek z nim i Meggie tak się skończył ;C
Fajne było w tych książkach to, że rozdziały rozpoczynały się cytatami. Takie inne i nastrojowe.
Ale i w samej Atramentowej Trylogii znalazłam masę pięknych cytatów - niektóre sobie nawet zapisałam. Oto kilka z nich :

"Ale serce po prostu go nie słuchało. Wspomnienia tak słodkie i tak gorzkie... zżerały go i karmiły zarazem. Aż w końcu poczęły blaknąć, traciły kontury, rozpływały się, były już tylko głuchym bólem, który odsuwało się na bok, by nie ranił serca. Po co wspominać coś, co zostało bezpowrotnie utracone?"

"Silna i gorzka choroba książkowa rozpanoszyła się w duszy. Jakież to haniebne być przywiązanym do tej bezdwładnej masy papieru, druku i uczuć umarłych ludzi. Czy nie byłoby lepiej, szlachetniej i mężniej pozostawić cały ten śmietnik samemu sobie i wyruszyć samemu w świat jako wolny, niczym nieskrępowany superman?" Solomon Eagle, Poruszyć bibliotekę (to akurat ten "przed-rozdziałowy")

"Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się grubsza niż była? - powiedział Mo, gdy w któreś urodziny Meggie przeglądali jej skarby. - Jakby za kazdym razem coś zostawało między kartkami : uczucia, mysli, odgłosy, zapachy... A gdy po latach zaczynamy ją kartkować odnajdujemy w niej nas samych, młodszych, innych... Książka przechowuje nas jak zasuszony kwiat, odnajdujemy w niej siebie i jakby nie siebie"

"Nienawidzi mnie! - pomyślał Orfeusz. Ta myśl mu się spodobała. Wiedział z doświadczenia, że nienawiść ludzka dosięga tylko potężnych. A on właśnie taki pragnął być w tym świecie. Potężny."

"Serce jest słabe i zmienne, łaknie tylko miłości i nie ma nic gorszego niż uczynić je swym mistrzem. Mistrzem musi być rozum, który śmieje się z lekkomyślności serca, drwi z miłości jako wybryku natury nietrwałego jak kwiat."

"Brianna. Na twarzy Smolipalucha Mo dostrzegł ten sam lęk, który i on już tyle razy odczuwał. Krew z jego krwi. Kość z jego kości. Dziecko. Potężne słowo. Najpotężniejsze ze wszystkich."

"Z rozkoszą dzieliła ich cierpienie, gdyż jest to słusznym prawem czytelnika. W końcu tego właśnie szukamy w książkach : wielkich uczuć, które nigdy nie stały się naszym udziałem, i wielkiego bólu, którego łatwo można się pozbyć, zamykając książkę. Śmierć i cierpienie mają cudowny posmak autentyczności, zwłaszcza jeśli autor potrafi zręcznie zakląć je w słowa, a pozbycie się ich nic nie kosztuje..."

"Jaką skuteczną bronią jest miłość. Działa skuteczniej od najostrzejszego noża. Najwyższy czas wbić głębiej jej ostrze, w to wiarołomne serce."

"(...) od początku czasu,
jako dziecko, myślałam
że ból
to nie być kochanym.
Ból to kochać" (to też taki przed-rozdziałowy)

KingCaine:D

Czytałam. Trylogia niesamowita. Niestety ekranizacja beznadziejna

Jak w większości książek, nienawidziłam większości bohaterów (Mo, Meggie, Fenoglia, Dariusza, Elinor, Farida, Żmijogłowego, Resy, Orfeusza... To tyle na początek)

Jak dla mnie to tylko Smolipaluch, Szklany Ludzik Fenoglia i Gwin byli ciekawi Wesoly

Ale w ETAPie na pewno zdolność Mo bardzo by się przydała. Tylko, że wtedy byłoby trochę nudno jak ktoś mógłby wszystko wyczytywać z książek, nie? A poza tym to Grant zaznaczał, że moce skupiają się w rękach...

Ginevra96

Czytałam, ale podobała mi się tylko I część. Przeczytałam ją chyba w 3 dni. II już mniej, a III szła mi tak opornie i ogólnie nudziła. Ale do ''A. Serca'' pewnie jeszcze kiedyś wrócę Mruga

Bryza

Ja czytałam, i bardzo mi się podobały wszystkie, najbardziej trzecia.

Rose

Uwielbiam.
Uwielbiam każdym włókienkiem mojej dziwnej duszy. Kto by nie chciał wczytać się do ulubionej powieści, hmm? Ta magia słów, ta siła kilku czarnych znaczków na białej kartce...
Cuuudo.
Nawet nie bohaterowie ( chodź kocham Smolipalucha i Roksanę Mruga

)
Chodzi mi głownie o ten świat. Atramentowy Świat, namiętny, czarny jak atrament, czerwony jak krew, gryzące wróżki, zabawy z ogniem, brzydka księżniczka i piękny książę.
Aż serce boli, uuuuch.

,, Cudowne dni.
Krwawe noce.''

Emcia

Dla mnie super. Wesoly